Twee verhalen, twee onafhankelijke vrouwen die beiden een huishouding voeren waar mensen komen en gaan en gastvrijheid hoog in het vaandel staat. Twee vrouwen die het beeld oproepen van de lofzang op de sterke vrouw in Spreuken 31:10-31.

Op het eerste gezicht lijkt de interpretatie van de gelijkenis over de tien bruidsmeisjes eenvoudig genoeg. De bruiloft staat voor het Koninkrijk, de komst van de bruidegom voor de wederkomst van Christus, en de meisjes voor degenen die het Koninkrijk al dan niet zullen binnengaan. Het verhaal is dan een bemoediging en een waarschuwing. Een bemoediging om de moed niet te verliezen, een oproep om zich aan de wijze meisjes te spiegelen en een waarschuwing tegen laksheid en gebrek aan motivatie en focus.

De prachtige, majesteitelijke Psalmen 100, die deze zondag op het rooster staat, roept de aarde op tot juichen, tot erkenning dat God een goede God is, trouw van eeuwigheid tot eeuwigheid, een herder die zijn schapen weidt. De psalm vormt een mooie achtergrond voor de Jesaja- en Matteüsteksten, waar lof en getuigenis, de goede herder en de zorg voor zijn schapen, zijn liefde en goedertierenheid tot in eeuwigheid eveneens op verschillende manieren aan de orde komen.

Hergeboorte, de Geest aan het werk, Gods adem, sabbat, uitzending, vrede en een onrustig uitzien naar vaste grond voor Gods toekomst: dat zijn de terugkerende thema’s in de lezingen voor deze zondag.

Sefanja is een boek vol van Gods oordeel, teleurstelling en boosheid over onrecht. Een opstandige, bezoedelde, gewelddadige stad die niet luistert, niet op God gericht is, leiders die als brullende leeuwen rondgaan en rechters die als wolven mensen tot prooi maken, gewetenloze bedriegers die zich als profeten voordoen en priesters die wat heilig is ontwijden en de wet geweld aan doen. Heel Sefanja, tot aan het gedeelte dat voor deze zondag op het leesrooster staat, is er vol van.

De lezingen voor deze zondag sluiten goed bij elkaar aan. Alle drie spreken van een andere orde dan de heersende. Waar Deuteronomium spreekt over bescherming van vreemdelingen, weduwen en wezen tegen woekeraars en hun recht op meedelen in de oogst, tekent Psalmen 113 een God die de blik naar beneden richt en uit het stof verheft wie berooid is, uit het vuil tilt wie alles ontbeert en hun een woonplaats biedt bij hooggeplaatsten. In Lucas 14 bevraagt Jezus de gevestigde orde waar onze omgang met anderen bepaald wordt door hang naar positie, invloed en macht.

Hier, zes zondagen na Pasen, wanneer voor velen van ons de herinnering aan de blijdschap en inspiratie van het hoogfeest wat begint te vervagen, worden ons lezingen gegeven die ons kunnen helpen het paasvuur weer wat aan te wakkeren.

Het ‘nieuwe gebod’ dat Jezus in Johannes 13 aan zijn discipelen geeft, is niet nieuw. Het liefhebben, de zorg voor de naaste, werd ook al voor Jezus’ tijd, samen met het grote gebod in Deuteronomium 6, door gelovige joden gezien als een van de grondbeginselen waarop een gelovig leven gebouwd is.

‘Het volk dat in duisternis ronddoolt ziet een schitterend licht. Zij die in het donker wonen worden door helder licht beschenen’ (Jesaja 9:1). Al te gemakkelijk is het om op Kerstavond deze regels te verbinden met hartje winter en de donkere winteravond, en het oergevoel dat komt met de viering van de zonnewende. Er komen andere tijden! Het donker gaat wijken en het licht is bezig door te breken.