Bij religieuze kunst denken we al snel aan allerlei pracht en praal. Gewaden, beelden, en voorwerpen die uiteindelijk bedoeld zijn om God te eren. Maar noodzakelijk zijn ze niet: ook een kale, lege zaal kan een heilige plek zijn.
De kerk als hospitaal – het is een beeld dat regelmatig opduikt. Als een plek waar zieken en gewonden, waar mensen met butsen en deuken welkom zijn.
De bijbel staat vol met verhalen waarin mensen op weg gaan en onderweg zijn. In het bijbelboek Exodus gaat zelfs een heel volk op weg: bevrijd uit Egypte, waar ze als slaven werkten en onderdrukt werden, trekken ze veertig jaar door de woestijn. Op weg naar een land dat God ze beloofd heeft.
Op verhaal komen: je krachten terugkrijgen, even uitblazen, meer bewegingsruimte ervaren. Dat kan op veel manieren: door te wandelen, te mediteren, te luieren, naar muziek te luisteren. Of met een verhaal.
Mijn favoriete podcast is Echt Gebeurd. Daarin luister je naar mensen die waargebeurde verhalen vertellen, die ze zelf hebben meegemaakt. En soms iemand die voorleest uit zijn of haar puberdagboek.
Werken aan herstel. Wat houdt dat in als je een psychische aandoening hebt, waar je niet altijd van kunt genezen? Of als je in de gevangenis zit?
Deze mooie preekschets over de Bergrede is van Esther van der Panne. Het horen en doen van Jezus’ onderwijs, ‘Tora’ in Nieuwtestamentisch jasje, is een belangrijke stimulans tot zelfreflectie: doe ik wat ik zeg, ben ik betrouwbaar, consistent, integer? Waar bouw ik mijn leven op? Jezus spreekt in gelijkenissen, die verduidelijken wat Hij bedoelt, maar zelf ook verduidelijking nodig hebben vanuit de context: met deze tekst keus sluiten we de Epifanietijd af en gaan we richting de veertigdagentijd.
Het is verlangen dat ons gaande houdt. Verlangen naar heelheid. Verlangen om mee te doen. Om van betekenis te zijn.
Het verlangen van Wilma Eusman, advocaat, gespecialiseerd in familierecht.
