Juichende bossen
Bomen boezemen ontzag in, ze roepen bewondering op en ze hebben iets mysterieus. Zijn bomen heilig?
Bomen boezemen ontzag in, ze roepen bewondering op en ze hebben iets mysterieus. Zijn bomen heilig?
Aan onze schutting hangt al jaren een insectenhotel. Dat is een klein houten huisje met eindeloos veel gaatjes en gangetjes. Achter het ‘raampje’ zie je geen meubilair, maar dennenappels en houtsnippers. De gedachte is – de naam zegt het al – dat de insecten in onze tuin zich er welkom voelen.
In haar drieluik over ecotheologie houdt Yanniek van der Schans een terecht en broodnodig pleidooi om een andere koers te gaan varen als welvarende, westerse mensen en ‘kerk’. Dat dienen we te doen op grond van bijbelse rechtvaardigheid en naastenliefde. Die visie onderschrijf ik van harte. Toch valt de ecotheologie (of ecologische theologie) als vakgebied niet samen met de persoonlijke christelijke roep om een vernieuwde ecologische levensstijl en praxis, wat Van der Schans lijkt te impliceren (met name in deel 2 en 3 van haar drieluik).
Terecht is er de nodige aandacht voor de ‘Nederlandse’ weidevogels. Het gaat namelijk steeds slechter met ze, en dan met name met de grutto en de kievit. Ze hebben te lijden onder onze intensieve landbouwpraktijken en vinden te weinig geschikte gebieden. Ook de terugkerende droogte speelt hun parten.
In dit artikel, dat gebaseerd is op mijn lezing tijdens het Nationaal Religiedebat 2021, beschrijf ik in vogelvlucht een aantal aspecten van de complexe dynamiek tussen religie en klimaatverandering. Zijn er lijnen te ontdekken in de houding van christenen en andere gelovigen tegenover klimaatverandering?