In het kerkelijk jaar leven we tussen Pasen en Hemelvaart. In de lezingen vindt ons leven – nog vóór we lijden, sterven en opstanding van Christus vieren – zijn plaats tussen schepping en voleinding, en tegelijkertijd zowel in de hemel als op aarde onder de heilzame koepel van Gods ontferming. De woorden zijn menselijk, aards en gebrekkig, maar door deze woorden kunnen we ons een voorstelling maken van de nieuwe, geheelde schepping.

‘Brood’, gebrek aan brood en toch een royale overdaad voor honderden, ja, duizenden: dat is wat de lezingen van deze zondag (met uitzondering van Efeziërs 6) verbindt. Hier richten we ons op Marcus 8, over de spijziging van de vierduizend en het ene brood in de boot.

In Exodus 19 lezen we hoe de Israëlieten zich moeten heiligen om de Eeuwige te ontmoeten bij de heilige berg. Psalm 68,1-14 bezingt hoe de Eeuwige in al zijn macht en grootheid zijn vijanden verplettert, maar met een milde regen nieuwe kracht schenkt aan zwakken. Wie uit die kracht put is als een boom aan stromend water, zegt Psalm 1. In twaalf woorden vat 1 Johannes 5,11 het evangelie samen: ‘God heeft ons eeuwig leven geschonken en dat leven is in zijn Zoon.’

Paulus begint zijn brief aan de Filippenzen met een hartelijke, ja, verheugde begroeting. Hij heeft goed nieuws over hen ontvangen. Wel ziet hij dat hun vruchten nog verder moeten groeien. En hoe is het met Paulus zelf? De gemeente in Filippi had Epafroditus afgevaardigd met goede gaven om hem te ondersteunen in zijn levensonderhoud in de gevangenis, net als eerder in Tessalonica. Paulus was verstoken van werk en eigen inkomsten en beperkt in zijn activiteiten. Maar door de gevangenschap ziet hij zijn missie juist bevorderd.

De lezingen van deze zondag cirkelen rond de vraag hoe onze weg in de wereld mag zijn wanneer Jezus bij zijn Vader in de hemel is. Volgens Johannes verbindt de Geest ons met Jezus en zijn Vader en leert ons de hele waarheid. Jesaja verzekert armen en behoeftigen uit Israël en de volken dat de God van Israël hen niet zal verlaten (41,17-20). Ontzag voor de Heer leren we in Psalm 34,12-23. 1 Petrus 3,10-12 citeert deze psalm en leert ons een levenshouding van rechtvaardigheid, ook als onrechtvaardigen ons in het nauw drijven.

Op Goede Vrijdag lezen we in de kerk al generaties lang vaste perikopen uit de Tora, de profeten, de epistels en het evangelie. We voegen er geen nieuwe mensenwoorden aan toe. Zo laten we ons door de Schrift in de laatste uren van Jezus treffen en ontroeren in ons eigen hart.

De profeet Sefanja spreekt de nederigen en rechtvaardigen in het land aan om de Heer te zoeken. Dan zal de geduchte Dag van de Heer hun geen verwoesting, maar verlossing brengen, en maakt Hij na verwijten een nieuw begin met Jeruzalem. Psalm 37(,10.11) bemoedigt nederigen die lijden onder zondaren: ‘Nog even, en verdwenen is de zondaar (…). Wie nederig zijn, zullen het land bezitten.’

Jesaja profeteert wanneer Juda in Egypte een sterke bondgenoot zoekt in de strijd tegen Assyrië, en niet vertrouwt op bescherming door de Eeuwige. Die moet wachten tot Hij hun weer genadig kan zijn en ze zich weer door Hem de weg laten wijzen. De psalm, een acrostichon, bezingt het ABC van gezegende rechtvaardigen en knarsetandende goddelozen buiten. Hebreeën 12,22-29 wijst de gemeente op haar eerstgeboorterecht bij de Eeuwige door het evangelie. Als ze daaraan vasthoudt, verdwijnt ze niet wanneer Hij de aarde en de hemel laat beven.

In Psalm 150 zingt ‘alles wat adem heeft’ de lof van God, zijn krachtige daden en oneindige grootheid, met stem, dans en muziekinstrumenten. Gods lof klinkt tot we buiten adem zijn. Psalm 111 benoemt de uitingen van zijn grootheid: genade en liefde, trouw en rechtvaardigheid. ‘Wie ze liefheeft, onderzoekt ze’ (111,2), met ontzag voor de Heer, en wordt wijs.