Jezus’ leerlingen hebben het zwaar in de evangelielezing, omdat de boot op het meer door golven geteisterd wordt. Later raakt Petrus door paniek bevangen. ‘Heer, red me!’ schreeuwt hij. Zoals eens Jona in de buik van de vis roept hij in zijn nood de Heer aan. De tegenkanting die ervaren wordt heeft niet het laatste woord. ‘De stem van de Heer boven de wateren’, zegt Psalmen 29:3. Het zijn de stille krachten die de crisis bezweren, het is de verborgen aanwezigheid van God die mensen opricht uit alles wat hen neerdrukt.

Bij de doop van een mens wordt de drie-ene Naam van God hardop over de dopeling uitgesproken. Zo heeft Jezus het gewild. In het Matteüsevangelie zijn het de laatste woorden die Hij tot zijn leerlingen richt (28:19). Een christen belijdt die God in wiens Naam hij of zij gedoopt mocht worden. Dat is de God van Israël, met die wonderlijk mooie Naam: ‘Ik zal er zijn’ (Hebr.: JHWH). De Enige openbaart zich als Vader, Zoon en Heilige Geest: God bóven ons, God vóór ons, God ín ons. Drie-in-Eén is Hij: onze Schepper, Verlosser én Vernieuwer.

Dit is de zondag van het ‘Heden hosanna, morgen kruisig Hem!’ (Liedboek Zingen en bidden in huis en kerk 2013, 556:5). Deze laatste zondag van de Veertig dagen heeft twee gezichten, want bijna letterlijk gaandeweg slaat de stemming rigoureus om. Eigenlijk is er op deze zondag sprake van twee vieringen die in de liturgische praktijk gecombineerd worden als opmaat voor het vieren van de Stille Week. Begonnen wordt er met de feestelijke gebeurtenis van Jezus’ intocht in Jeruzalem, gevolgd door een integrale lezing van het lijdensverhaal (Palm- en Passiezondag).

Je kunt het iemand nog weleens horen verzuchten: ‘Als het beestje maar een naam heeft.’ Het Engelse What’s in a name? komt op hetzelfde neer: ‘Ach, het is maar een naam.’ Het heeft er alle schijn van dat wij westerlingen er toch niet veel van begrijpen. Dat een naam veelzéggend is en iets uitdrukt. In de antieke wereld wist men wel beter. Daar kende men nog de uitdrukking nomen est omen, de naam is een (voor)teken en be-teken-t iets.

In beide lezingen, uit de Apocalyps en uit het Matteüsevangelie, gaat het om een specifieke levenshouding die aanbevolen wordt. Als mensen op de proef gesteld worden en in de beproeving staande blijven, dan kan hun voorbeeld inspireren tot navolging. Uit beide lezingen spreekt de overtuiging dat God de standvastigheid op waarde zal schatten. God staat garant voor deze consequente levenshouding. Vergelijk het getekend zijn van de dienstknechten van God met het zegel op hun voorhoofd (Openbaring 7:3) met het gebruik van het passivum divinum in de zaligsprekingen uit het evangelie.

Misschien gaat het vandaag wel over kosten en baten en hoe die met elkaar in evenwicht moeten zijn. God heeft Mozes al eerder geroepen om het volk uit Egypte te leiden. Maar Mozes aarzelt nog steeds en twijfelt heviger dan ooit. Nu waagt God een nieuwe poging. Hij roept Mozes voor de tweede keer. Lukt het nu wel om hem zover te krijgen?

Op deze laatste Adventszondag vertoont de aankondiging van een geboorte door de profeet Micha onmiskenbaar een messiaans karakter. Het gaat logischerwijs om een koninklijke geboorte, gezien de verwijzing naar koning David (vermelding van Betlehem) en de verwijzing naar Psalmen 72 (vgl. Micha 5:3b met Psalmen 72:8b). Met de geboorte van dit kind breekt er volgens deze heilsprofetie een nieuwe, betere tijd aan.

Bij Jesaja 29,18-24 en Marcus 10,32-45 Als opmaat voor de evangelielezing (‘Wanneer U heerst in uw glorie’, Marcus 10,37 – Nieuwe Bijbelvertaling) verwijzen de profetische woorden van Jesaja primair naar toekomstig horen en zien. Alles is immers perceptie: het is maar hoe je het bekijkt en wat je wilt horen. Maar wisten de zonen van […]

Bij Jesaja 63,7-14 en Marcus 6,45-52 Jesaja schetst de roemrijke daden van de Heer, Marcus levert de illustratie met het verhaal over Jezus die zijn leerlingen in de boot op het meer tegemoetkomt over het water. De Heer wilde een redder zijn voor het Godsvolk (Jesaja 63,8b), Jezus bracht de angst van zijn leerlingen tot […]