Een onverbloemde kijk op goed en kwaad in de geschiedenis van het christendom. Deze recensie verscheen oorspronkelijk in de Veluwse Kerkbode. Dit boek is mijns inziens een uitstekende poging om de kerkgeschiedenis te beschrijven vanuit één actuele  invalshoek. Namelijk de kritische vraag of we zonder religie – allermeest  ook zonder christendom – niet beter af […]

Wie over de gaven van de Geest en over ambten na wil denken wordt geboeid door een vitaal onderdeel van de kerkleer. God is het die Zijn gemeente roept en inschakelt in Zijn wereldwijde Zendingswerk. Daartoe roept Hij ook – via de gemeente – toekomstige ambtsdragers, die in vergadering bijeen het samenbindende skelet vormen van het lichaam van Christus.

Ik wil je waarschuwen voor dit nieuwste boek van professor Van de Beek. Als je er namelijk in begint te lezen boeit het je (weer) enorm en kom je niet los van de appellerende boodschap die Van de Beek op ons afvuurt. Menig keer hoor ik via hem een profetische stem die om bekering vraagt. Van de Beek erkent dat hij vooral ongenuanceerde hoofdlijnen trekt door het veld van filosofie, theologie en ethiek. Maar waar hij voor waakt en waarschuwt is dat we als postmoderne mensen God al snel stuk-relativeren en er een god-naar-onze-ik-middelpuntige-smaak van maken.

Ik woonde als theologiestudent in De Bilt. Vlakbij Brinkman, toen VU-docent en later hoogleraar verbonden aan het IIMO. Hij nodigde mij uit elkaar te ontmoeten. Dat werd een hartelijke ontmoeting. Zijn belangstelling voor mijn plannen om de zending in te gaan, deed mij goed. Ik proefde toen al bij hem die combinatie van waardering voor de gereformeerde traditie én de brede aandacht voor oecumene en contextuele theologie.

Dit is een helder geschreven boek door twee betrouwbare Bijbelgeleerden over een moeilijk onderwerp. Het is een boek dat van vitaal belang is voor ieder die Gods stem wil horen, geloven en gehoorzamen. Het is een boek voor de kerk die midden in de wereld getuigt van haar aangesproken zijn door de Heilige Schrift. Maar liefst 23 hoofdstukken telt dit boek.

Een beproefde route. Zo wordt de aanbevolen weg van doop via de brug van belijdenis naar avondmaal door doctor én pastor Verboom genoemd (p.113). Die route is traditiegetrouw door hemzelf menigmaal samen met een (belijdenis)catechesegroep, doop- of avondmaalkring gelopen. Hij is ook beproefd, getest onderweg. Hij wilde nooit simpelweg op herhaling of op de automatische piloot verder.

Wat een nauwkeurig geschreven en prachtig uitgegeven gebonden boek met vele foto’s van predikanten en musici die betrokken waren bij de Liturgische Kring! Mieke Breij (musicoloog en archivaris) heeft vele laadjes opengetrokken om deze 100 jarige motor van liturgische vernieuwing voor het voetlicht te halen en te gedenken. Dr. J.H. Gerritsen (hofprediker die bij de doop van prinses Juliana durfde zeggen: ‘nu gaan we Juliaantje begraven’) hield in 1911 de eerste liturgische dienst in Den Haag.

Op j.l. 28 mei werd in Ameide een Graafland symposium georganiseerd en werden er twee boeken gepresenteerd: de biografie Tegendraads gereformeerd door Arjan Boersema en Geest en Leven, een bundel preken, meditaties en opstellen van ds. en prof. Graafland.

Ik vond het altijd pijnlijk onwaar als kerkmensen in discussies riepen: ‘Wij zingen alleen de Psalmen, want die komen direct uit de Bijbel’. Jammer dat menigeen dan niet besefte dat we in de praktijk slechts een klein aantal geliefde berijmde coupletten zingen uit de berijming van 1773. Voor diegenen die in de 18e eeuw aan de berijming van Datheen gehecht waren was de berijming van 1773 trouwens een nieuwe berijming, een nieuwlichterij waartegen men zich verzette. Ik ben opgevoed met de Oude Berijming. Gelukkig leerde ik sommige ‘versjes’ uit het hoofd / by heart. Wij keken met argwaan naar de oprukkende Nieuwe Berijming in het Liedboek voor de Kerken van 1973.