‘Zou die komen?’ De grote vraag van veel mensen die kort voor Pesach alvast naar de stad gingen om zich te reinigen.

Het teken van de as spreekt voor zich. Heel je leven staat onder de vrijmakende genade van het kruis en de verrijzenis van de Heer.

‘Wij zijn nog in leven!’ Deze dankbare ontboezeming had zomaar uit de mond van Jezus’ vriend Lazarus kunnen komen na zijn wonderbaarlijke opwekking uit de dood. Maar Lazarus houdt zijn mond stijf dicht. Hij zegt geen woord. Deze heerlijke verzuchting hebben we te danken aan de profeet Jeremia (Klaagliederen 3:22). Aan hem die omwille van zijn roeping vele smarten, verdachtmakingen, onheuse bejegeningen moest ondergaan – omdat hij ongenadige kritiek leverde op de religieuze en politieke leiders rondom Jeruzalem en de tempel – worden vijf klaagliederen toegeschreven. Een opmerkelijk aantal: voor elke Tora-rol één.

Deze verzuchting van Mozes (nee, het is geen typefout; er staat niet ‘profiteerde’), getuigt van een groot vertrouwen in de Geest van de Eeuwige (Numeri 11:29). Die kan best vaardig worden over iedereen. De Messias Jezus staat in die traditie. Ook Hij weerhoudt medegenezers niet van hun heilzame werk (Marcus 9:39). Als kinderen tot Hem mogen komen, ja, centraal staan in de onderlinge band tussen Vader en Zoon (9:36-37), dan ook allen die boze geesten uitdrijven. Er worden veel werknemers gezocht in het Koninkrijk van God. Werp je daarvoor een barricade op? Gooi hem omver, hak hem af.

Het is etenstijd, broodtijd. Het Marcusevangelie verhaalt er drie zondagen over. Maar hoe eet je een beetje netjes, zoals we gewend zijn? Want als je de traditie al niet in ere houdt bij het eten, dan zul je al die andere goede gewoontes ook wel niet onderhouden. Tussen traditie en vernieuwing, tussen eerbied voor wat ons is aangereikt en betekenisloze vormvastheid, tussen buitenkant en Binnenkant, daarover gaat het Vandaag. Wie is rein van hart?

Wie niet in de gelegenheid was om op de avond van de eerste dag van de week, nu acht dagen geleden, in de vesper het evangelie van die avond te horen (Johannes 20:19-23), zal het op de achtste dag, vandaag, nog wel willen betrekken bij de lezing van het evangelie. We weten niet of het hetzelfde moment was als een week eerder, dat Jezus in het midden van zijn leerlingen, inclusief Tomas, verscheen. Wel waren de deuren opnieuw gesloten. Misschien niet meer uit vrees voor de joden, maar omdat het hart van een van hen, Tomas, nog geopend moest worden.

Het moet nog Pasen worden op het moment dat ik dit schrijf. Een leeg Pasen, althans wat betreft de vele kerkruimten die niet door opgewekte christenen worden bevolkt; zij allen moe(s)ten dit jaar het lijden, het sterven en de verrijzenis van hun Heer aan huis gebonden vieren. Je zou bijna zeggen: zo leeg als dit jaar is het graf van Christus – waarvan de liturgische ruimte ook symbool is – nog nooit geweest.

Een goede herder scheidt. Hij brengt zijn schapen naar grazige weiden, gaat hun voor door een donker dal, maar houdt de wolf en snode herders op afstand. Hij scheidt de schapen van de bokken. Nodig om een opstand of ongewenste vermenging in de stal te voorkomen. Een goede herder verbindt ook. Hij verbindt zichzelf aan de kudde. Geeft zijn leven.

De Paastijd nadert haar voleinding, haar bevestiging. Zeven weken lang Scheppingsfeest. De heilige Geest, die bode van een nieuwe schepping die op de avond van de eerste dag, de Paasdag, al over de apostelen geblazen werd, verspreidt zich in wind en vuur over velen. Dat horen we volgende week. Begrenzingen worden doorbroken. Ook dan onbruikbare categorieën als tijd en eeuwigheid. Wat nodig is: gebed. Eenwording met de Vader. Opdat de leerlingen vervuld raken van vreugde (Johannes 17:13).