Je kunt de huidige tijd opvatten als een crisis, in de zin van een ‘noodsituatie’. Maar een crisis is een moment van wending: het kan alle kanten opgaan. De tekenen van de tijd verdienen het om geduid te worden. Daarbij is het van belang in het heden te leven, lering trekkend uit het verleden en hoopvol kijkend naar de toekomst.
Hoe keken Thomas van Aquino, Benedictus van Nursia, Martinus van Braga, Johannes Cassianus en Augustinus naar ‘woede’? Sommigen zeggen: onderdruk en vermijd woede. Anderen zeggen: laat woede toe maar laat haar niet tot wasdom komen. Benedictus zei bijvoorbeeld: je moet je woede niet uitleven, niet de vrije loop laten, je moet haar niet tot voltooiing brengen.
Ik ben in veel diensten voorgegaan, zowel in katholieke als in protestantse gemeenschappen, en ik heb meestal wel een kwinkslag gemaakt die de mensen aan het lachen of minstens aan het glimlachen maakte. Maar het werd niet altijd gewaardeerd: er waren protestantse gemeenten, zelfs van vrijzinnige aard, waar een lach in de dienst niet passend geacht werd. De kerkdienst hoort ernstig te zijn, kreeg ik wel eens te horen, en: zoveel valt er in onze wereld niet te lachen.
Alles is er tegelijk en op een volkomen wijze ‘Stel je voor dat je eeuwig zou moeten leven, dat is toch verschrikkelijk? Je zou je dóód vervelen!’ Aldus de schrijver Maarten ’t Hart in een recent interview in het zaterdagse magazine van de Volkskrant. Het geloof in de eeuwigheid kan zich in onze tijd niet […]
Het goede leven en het geluk zijn belangrijke thema’s geworden in het populaire discours over zingeving en levenskunst. Vaak is dat discours doortrokken van een idee van maakbaarheid: het goede leven en het geluk liggen binnen je bereik, maar je moet er wel zelf aan werken. Het theologische perspectief op het goede leven en op geluk is anders: het is een ervaring van genade.
