Minder mensen in de kerk, teruglopende inkomsten en veranderingen in een woonwijk doen kerkenraden vaak besluiten om het gebouw dan maar te sluiten en de gemeente elders onder te brengen. Zo niet in de gemeente die de Augustanakerk in de Amsterdamse wijk Bos en Lommer bevolkte. De diaconie van de Evangelisch-Lutherse Gemeente Amsterdam bedacht een plan.

Zomaar het relaas over een periode van acht jaar van een echtgenote van een hulpprediker die dertig jaar dienst deed in Noord-Celebes, Indonesië. Een dagboek dat Lien Langevoort begon nadat zij, na elf dienstjaren, haar oudste twee kinderen naar Nederland bracht, nog een jaar bij hen bleef en ze daarna achterliet. Het dagboek wordt ingeleid met een historische beschrijving van de familie Langvoort-Besselaar door samenstellers Ruijs en Tom van de End. Het dagboek is eenvoudig geschreven. Soms in de vorm van schrijven aan haar twee kinderen, dan noemt ze haar man Pa. Soms gewoon, als aantekeningen voor haarzelf. Over hoe ze in de loop der jaren steeds meer van haar man is gaan houden. Ze schrijft zonder aanhef, en in 1902 regelmatiger dan in het laatste jaar.

Mensen in Nederland die van oppashuis naar kraakpand en weer terug gaan, die logeerbedden gebruiken of inderdaad de daken thuislozenopvang. Mensen in Londen wier flat is uitgebrand, opgekocht door investeerders en na negen maanden nog steeds geen woonruimte hebben. Barcelona, New York, Toronto, Berlijn, noem maar op, overal is er een tekort aan betaalbare woningen. Maar ook in steden op het zuidelijk halfrond is de woningcrisis enorm. Al was het maar omdat de woonkosten de loonopbrengsten ver overstijgen, of omdat veel mensen naar de steden trekken voor werk.

Midden-Nepal, april 2015. Een enorme aardbeving met een kracht van 7,8 trof het land. Met als gevolg 8.000 doden, 22.000 gewonden en een miljoen verwoeste huizen. Een tweede beving in mei veroorzaakte, volgens de regering destijds, 37 doden. Hulp was geboden. Een kijkje in de keuken van een Amerikaans-Luthers wederopbouwproject.

Huisvesting is een mensenrecht. Daar zal iedereen het over eens zijn. De realiteit is echter dat dit recht voor een groot deel van de wereldbevolking een illusie is. Zelfs in ons eigen land spreekt het niet vanzelf. De sociale huursector wordt door politieke keuzes steeds kleiner, de huur- en koopprijzen van woningen zijn omhoog geschoten. Goede en betaalbare huisvesting is voor grote groepen mensen buiten bereik geraakt.

het aanbod voor kinderen’, zegt een gepassioneerde Trinette Verhoeven. Verhoeven is als classispredikant in Utrecht, in dienst van de Protestantse Kerk in Nederland, inspirator en aanjager van het kerkelijk gesprek. Ze is geestelijk leider en vraagt vanuit die rol aandacht voor ‘inhoud en hart van het kerk-zijn’

Het is ‘pionieren’ als het gaat om het geloof doorgeven aan kinderen. ‘Nadenken daarover hebben we te weinig gedaan’, zegt Samuel (Sam) Goyvaerts, onderzoeker liturgie en sacramenten. ‘We hebben het uitbesteed aan school en de gemeenschap, we hebben verzuimd om ouders voldoende te ondersteunen in hoe je de rijkdom van tweeduizend jaar kerkgeschiedenis doorgeeft.’

Beklemming, in de vorm van een steeds groter wordende bubbel verdriet, is de meest treffende beschrijving van wat de persoonlijke verhalen in dit boek bij lezing opriep. De verlatenheid, het weggestopte verdriet van kinderen die werden geofferd voor de roeping van God voor zending die hun ouders voelden, is tastbaar. In de eersteling in een serie die de Stichting Zendingserfgoed voornemens is uit te geven, haalt auteur en eveneens kind-in-Nederland-zonder-ouders Freek L. Bakker treffend aan: er was niets gepubliceerd over het lot van de Nederlandse kinderen van zendelingen die voor hun, vaak middelbare, schoolopleiding alleen naar Nederland werden gestuurd.

Behendig zie je kinderen steeds meer ‘swipen’ naar het voorbeeld, van hun ouders, op zoek naar een spelletje of een filmpje. Mensen van verschillende kerken in Europa realiseerden dat in die digitale wereld voor kinderen van alles te vinden is, maar dat ze daar weinig kans liepen de kerk tegen te komen. Makkelijk was het niet, maar ze zijn er, gebaseerd op het principe ‘edutainment’: leren en vermaak.