Ik volg De Nieuwe Psalmberijming (DNP)[1] al lang, sinds deze op internet psalm voor psalm tevoorschijn kwam. In een bewonderenswaardige samenwerking, met een consistente werkwijze, heeft een team zich ingezet om de Geneefse psalmen in een ‘hedendaags taalkleed’ aan te bieden voor de gemeentezang. Daarbij hebben ze vooral de gemeentezang in de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt, de Christelijke Gereformeerde Kerken en delen van de Protestantse Kerk Nederland en de Nederlands Gereformeerde Kerken voor ogen gehad.

Een zegen heeft iets van een compliment. Je zegt goede en mooie woorden tegen een ander. Een zegen heeft ook iets van een wens. Maar een zegen is toch ook meer, toch anders. Het is avond; het kind ligt in bed, is moe, valt bijna in slaap. Moeder of vader legt een hand op het […]

Soms is het alsof de tijden samenvallen. Bij een geboorte: het licht dat de kamer binnenviel, die vroege morgen van ons eerste kind, vergeet ik niet meer. Bij een overlijden: een woord, een blik van verbondenheid blijft je dagen, jaren bij. Op kernmomenten, crisismomenten balt het leven zich samen in één gebaar, één woord, één blik.

‘Opstaan!’ Een oproep die doet denken aan moeder, beneden aan de trap. Of aan een kamp, bij de scouts bijvoorbeeld. Ochtendgymnastiek eerst! Hup, in beweging komen, niet nadenken, meedoen met de groep. Iemand van de leiding houdt de vaart er in. Een ander heeft muziek opgezet, een stevig ritme helpt.

Allemaal mensen om je heen, dag aan dag, ze roepen dit en vinden dat. Je moet, je zal, je had beter… En als je dan ziek wordt, of met beperkingen moet leven, een lastig lichaam hebt, of je hoofd wil niet, wat moet je dan?