“Tijdens de jaarlijkse rommelmarkt van onze kerk, sta ik naast onze ‘telefooncel van hoop’ met mijn mond vol tanden. In plat Amsterdams krijg ik net te horen dat de kerk dood is: “Hoezo hoop?” Binnen enkele seconden schiet iedere denkbare gedachte door mijn hoofd, en al zou ik anders willen, uiteindelijk voel ik me er vrij hopeloos van. Is de kerk aan het sterven?”

Jesaja 5 en Matteüs 21: een lied en een parabel. In beide speelt een eigenaar en zijn wijngaard de hoofdrol. De profeet zingt het ‘lied van zijn geliefde’ en zijn wijngaard, die deze geliefde met grote zorg en toewijding bewerkt – maar het resultaat is bitter teleurstellend. De evangelist biedt ons geen poëzie, maar een gelijkenis, namelijk een van de twee parabelen waarmee Jezus de hogepriesters en schriftgeleerden van repliek dient op hun vraag naar zijn bevoegdheid.

De reeks verhalen in het eerste gedeelte van het boek Daniël eindigt met dat over Daniël in de leeuwenkuil (hoofdstuk 6). God laat zijn mensen die vastzitten in het dilemma van machtspositie en trouw aan Hem, niet in de steek. Als zij gekleineerd en met de dood bedreigd worden, redt Hij hen, zelfs al is het op het laatste moment.

Hieronder bespreek ik de gelijkenis van de twee kinderen (Matteüs 21:28-32). Achtereenvolgens komen ter sprake de eigenaar van de wijngaard (= God), de wijngaard en de twee kinderen.

‘Integral Mission’ is een holistische, theologische visie op de opdracht van christenen. Deze theologische visie is uitgewerkt in Chris Wrights De Bijbelse missie. In dit boek zet Wright uiteen wat Gods missie met zijn schepping is, wie Gods kinderen zijn en wat Gods missie en de identiteit van Gods kinderen betekenen voor de opdracht die ze in deze wereld hebben. In deze bijdrage zet ik uiteen hoe Wright zijn missiologische visie opbouwt.

In veel christelijke bijbelvertalingen staat het boek Daniël tussen de profeten. In de Hebreeuwse Bijbel – en bijvoorbeeld ook in de Naardense Bijbel – hoort Daniël tot de Geschriften (Hebr.: ketoebhim). Daar wordt Daniël eerder beschouwd als een apocalyptisch ziener dan als een profeet. Het boek Daniël is geschreven in de jaren 167-164 voor onze jaartelling, toen het hellenisme onder de Syrische heerser Antiochus IV
Epifanes vaste grond had gevonden in Jeruzalem.

‘Vele eersten zullen de laatsten zijn en vele laatsten de eersten.’ Het Griekse gar (= ‘want’) in de eerste zin van ‘de gelijkenis van de gelijke beloning’ (Matteüs 20:1-16) verwijst naar deze woorden uit Matteüs 19:30, die op hun beurt weer de afsluitende opmerking vormen van Jezus’ antwoord op een vraag van een jongeman in de voorafgaande perikoop. Deze vroeg aan Hem: ‘Meester, wat voor goeds (Gr.: ti agathon) moet ik doen om het eeuwige leven te verwerven?’ (19:16). Maar Jezus keert die ‘wat-vraag’ om naar een ‘wie-vraag’: Wie is goed en aan wiens geboden moet je je houden?

Ademloos kijken naar een zonsondergang. Na een lange klim op de top van een berg staan en overweldigd worden door het uitzicht. De vertedering bij een pasgeboren zuigeling. We kennen allemaal momenten die ons stil maken. Stil van verwondering, van vreugde, van leven. Achteraf kun je er wel over vertellen, maar je woorden schieten tekort – die zijn niet meer dan een schaduw van wat je op dat moment geschonken wordt.

Romeinen 12:1-8, de brieflezing voor deze zondag, spoort de gelovigen aan zich als een levend offer in dienst te stellen van de Eeuwige, eenieder met de hem gegeven gave. De teksten uit Jeremia en Matteüs zoomen in op twee thema’s die aan de basis staan van een dergelijke overgave: luisteren en geloven.