Hoe ben je er als kerk voor alle generaties? Dat is een vraag waar in kerken vaak veel aandacht, energie én frustratie in gaat zitten. Een kerk zonder jongeren is een kerk zonder toekomst, zo lijkt het soms. Het is de vraag of dat klopt: ook zonder jongeren kan een kerk een toegewijde gemeenschap van Jezus Christus zijn. Soms gaat dat zelfs beter als je niet alleen maar kijkt naar de leeftijdsverdeling in de kerk.  

In dit artikel kijkt Bart J. Koet naar de verschillende manieren waarop Jezus en Johannes de Doper – of Jan de Doper – omgaan met ascese. In deze tekst wordt duidelijk dat Jezus Jan de Doper schetst ‘als een profeet die dicht bij hem staat en die in zijn leerstijl weliswaar heel anders is, maar toch complementair aan Jezus zelf’.

Dankdag, wanneer ook maar, op woensdag of zondag, is een mooie gelegenheid God te danken en te vieren, wat gegroeid en geoogst is, dat mensen werk hebben en voorbede te doen voor ons land in de stikstofproblematiek, omgaan met het boeren en voorbede voor de verkiezingen. Deze preekschets van Anja van Geerenstein biedt ook aanzetten voor vieren met kinderen.

‘Waar je schat is, daar zal ook je hart zijn,’ zegt de uitdrukking (vergelijk Matteüs 6:21). Dat geldt ook in het boek Ezra: waar de tempelschat is, daar zal ook het hart van het volk Israël zijn. Cyrus geeft namelijk het volk de opdracht terug te keren, de tempel te herbouwen en de tempelschat die al die tijd in hun ballingsoord is geweest, mee terug te nemen. Waar die schat is, daar zal het hart van Israël zijn. Niet meer in Babylonië, maar weer in Jeruzalem in Juda.

‘Velen zijn geroepen, maar slechts weinigen uitverkoren.’ Deze uitspraak (Matteüs 22:14) galmt nog na in onze oren. Het tegenovergestelde van ‘eind goed, alles goed’. De wijnen van Jesaja 25:6 en het braadvlees van Matteüs 22:4 zou je er haast door vergeten.

“Tijdens de jaarlijkse rommelmarkt van onze kerk, sta ik naast onze ‘telefooncel van hoop’ met mijn mond vol tanden. In plat Amsterdams krijg ik net te horen dat de kerk dood is: “Hoezo hoop?” Binnen enkele seconden schiet iedere denkbare gedachte door mijn hoofd, en al zou ik anders willen, uiteindelijk voel ik me er vrij hopeloos van. Is de kerk aan het sterven?”

Als we te maken krijgen met zorgen en verdriet, is het fijn om te merken dat anderen met ons meeleven. Andersom proberen we ook zelf anderen tot steun te zijn als zij het moeilijk hebben. Tegelijk vragen we ons af: wat kunnen we in die situaties zeggen of doen?

Zoals je na een bijna-aanrijding kunt denken dat je geluk hebt gehad, dat het te danken was aan je razendsnelle reflexen maar ook dat je behoed bent voor een ongeluk, zo kun je gezondheid beschouwen als een genetische meevaller, als verdienste of als een genade. Een mengsel van die drie kan natuurlijk ook, want hokjes zijn maar een menselijk bedenksel.

Een poosje terug las ik een artikel van Machteld Huber over ‘positieve gezondheid’. Huber stelt daarin de vraag: ‘Hoe gezond vindt u zichzelf? Registreer dit even voordat u verder leest. Dat kan leerzaam zijn’. Ik registreerde in mezelf iets anders, namelijk dat ik dacht: Wat een oninteressante vraag!