Wie niet in de gelegenheid was om op de avond van de eerste dag van de week, nu acht dagen geleden, in de vesper het evangelie van die avond te horen (Johannes 20:19-23), zal het op de achtste dag, vandaag, nog wel willen betrekken bij de lezing van het evangelie. We weten niet of het hetzelfde moment was als een week eerder, dat Jezus in het midden van zijn leerlingen, inclusief Tomas, verscheen. Wel waren de deuren opnieuw gesloten. Misschien niet meer uit vrees voor de joden, maar omdat het hart van een van hen, Tomas, nog geopend moest worden.

Jezus’ leerlingen hebben het zwaar in de evangelielezing, omdat de boot op het meer door golven geteisterd wordt. Later raakt Petrus door paniek bevangen. ‘Heer, red me!’ schreeuwt hij. Zoals eens Jona in de buik van de vis roept hij in zijn nood de Heer aan. De tegenkanting die ervaren wordt heeft niet het laatste woord. ‘De stem van de Heer boven de wateren’, zegt Psalmen 29:3. Het zijn de stille krachten die de crisis bezweren, het is de verborgen aanwezigheid van God die mensen opricht uit alles wat hen neerdrukt.

Bij de doop van een mens wordt de drie-ene Naam van God hardop over de dopeling uitgesproken. Zo heeft Jezus het gewild. In het Matteüsevangelie zijn het de laatste woorden die Hij tot zijn leerlingen richt (28:19). Een christen belijdt die God in wiens Naam hij of zij gedoopt mocht worden. Dat is de God van Israël, met die wonderlijk mooie Naam: ‘Ik zal er zijn’ (Hebr.: JHWH). De Enige openbaart zich als Vader, Zoon en Heilige Geest: God bóven ons, God vóór ons, God ín ons. Drie-in-Eén is Hij: onze Schepper, Verlosser én Vernieuwer.

Om op de sabbat de voorgeschreven liturgie te mogen vieren in de synagoge, zijn er tien mensen nodig, en niet één minder. Wanneer er maar negen zijn, gaat de plechtigheid niet door en keert ieder naar huis terug om daar voor zichzelf de gebeden te doen. De Tien Woorden van God, gesproken en geschreven op de Sinaï, moeten door tien mannen gedragen worden, dat is voor iedere jood duidelijk.

Bij Job 19,23-27a, Psalmen 119,1-8 en Marcus 12,18-27 We lezen de woorden van Job op de zevende zondag van de herfst, samen met het evangelie over het gesprek van Jezus met de sadduceeën, van wie enkelen zeggen dat er geen opstanding is (Marcus 12,18). Is het eigenlijk wel een gesprek? Het lijkt eerder op het […]

Bij de zondag van de Augsburgse Confessie Confetti ‘Confetti?’ vraagt Lucy. ‘Ik weet heus wel wat dat is. Dat zijn allemaal gekleurde snippertjes papier en die kun je dan in de lucht gooien en dan dwarrelen ze naar beneden.’ ‘Nee,’ zegt mama, ‘dat zei ik niet, ik bedoelde niet confetti, maar confessie. Dat is iets […]

Bij Jesaja 51,1-6, Romeinen 11,25-36 en Matteüs 16,(13-20)21-27 Hoewel het Oecumenisch Leesrooster Matteüs 16,13-20 overslaat, betrek ik dat gedeelte toch in deze exegese. Zonder vers 16-20 zijn de verzen 21-27 namelijk niet te begrijpen. Omgekeerd vormen de verzen 16-20 zonder het vervolg een tekst die eenzijdigheid oproept. Roept Jesaja (51,1) ons op de rots te […]

Bij 1 Koningen 8,22.37-43, Psalm 96 en Lucas 7,1-10 De lezingen van vandaag zijn knap gekozen. Op veel punten verruijzen ze naar elkaar, tegelijkertijd liggen ze aan rueerskanten van een breuklijn. Immers, in de tijd dat Lucas’ evangelie op schrift ruerd gesteld, ruas er geen tempel meer. De tempel van Salomo ruerd in 587 vóór […]