Theoloog en kerkvader Augustinus beschrijft drie verschillende vormen van spirituele tijden: die te maken hebben met (1) werk, (2) bezinning en (3) herstel. Daaruit volgt dat de spirituele tijden gestalte krijgen in onze omgang met de ander, met God, en met onszelf. De tijd die Augustinus daarvoor uittrekt noemt hij de ‘kostbare druppels van het moment’.

Recensie over Hoe mijn God veranderde. Een reisverslag door Martien Brinkman.

Recensie van Bitterzoet, de helende kracht van verdriet en verlangen door Susan Cain.

Vanaf eind jaren zestig vond de woede onder vrouwen die niet langer een ondergeschikte rol in de kerk wilden spelen, een weg. Ze wilden gelijke behandeling, gelijke kansen, inclusief taalgebruik en bijbelexegese zonder vooringenomen mannelijke bril op. De feministische theologie heeft veel bereikt, maar we zijn er nog niet.

Bewuste keuzes zijn soms het gevolg, maar vaak het begin van transities in het leven. Wie kiest voor een leven als religieus ontkomt niet aan vorming en omvorming. Ook de gemeenschap zelf verandert en wordt voortdurend gevormd. Terugkijkend op vele momenten van kleine en grote transities ontdek je misschien dat leven uiteindelijk een grote lange transitie zonder einde is.

De volgende drie bijbelgedeelten verbinden ons, ieder op hun eigen manier, met de Eeuwige en de kosmos. In Genesis 1 gaat het om het verhaal over de schepping als geloofsbelijdenis. Bij Psalm 8 om de veelal religieus geduide ervaring van de grootsheid van het heelal. In Openbaring om het beeld van de vrouw en de draak.