Heil is vanuit christelijk oogpunt sterk verbonden met de gestalte van de lijdende Christus. Daarom is Pasen, waartoe traditiegetrouw ook Goede Vrijdag wordt gerekend, het liturgisch zwaartepunt van het kerkelijk jaar. In maart 2020 moesten kerken vanwege de coronapandemie plotsklaps omschakelen van fysieke samenkomsten naar online video-opnames. Ook Goede Vrijdag en Pasen op 10 en 12 april moesten zo online gevierd worden. In deze bijdrage wil ik over het voetlicht brengen hoe er tijdens die vieringen betekenis werd gegeven aan de lijdende Christus; oftewel hoe de heilzaamheid van het lijden, sterven en opstaan van Jezus toen werd uitgelegd.

Vorig jaar verscheen in Kerk en Theologie een artikel van Marco Rotman over de plaats van het optreden van Johannes de Doper.1 Het ging daar meer concreet om een narratieve analyse van het geografische kader waarin dit optreden in de context van de verschillende evangeliën wordt gesitueerd. Mijn bijdrage gaat eveneens over de figuur van Johannes de Doper, maar heeft een andere insteek. De vraag die hier centraal staat is hoe Johannes wordt verbeeld.

In de aanloop naar de Amerikaanse verkiezingen op 3 november jongstleden, en de dagen daarna, heb ik mij geschaamd christen te zijn. Nadat in 2016 de overgrote meerderheid van (protestantse) evangelicals Donald Trump toegang had verschaft tot het Witte Huis, probeerden ze dat in 2020 opnieuw.

Casus

Een zeer gelovig mens. Geboren en getogen op de Bible belt. De ‘leeftijd der sterken’ al ruimschoots bereikt. Door de aandoening ALS kon hij niet langer thuis wonen. In het verpleeghuis maakte hij op iedereen indruk omdat hij nooit klaagde en nooit opgaf. Kon hij zijn boek zelf niet meer vasthouden, dan gebruikte hij een leesplankje. Kon hij zijn boterham zelf niet meer snijden, dan gebruikte hij een aangepast bord en bestek.

Dat Koning Willem III in de Haagse kringen van de negentiende eeuw de bijnaam ‘koning Gorilla’ kreeg, had zeker te maken met het grote aantal bij maîtresses verwekte kinderen en andere wapenfeiten van een niet onbespro-ken levenswandel die aan zijn naam verbonden zijn.1 Voor de toenmalige Her-vormde Gemeente van ’s-Gravenhage, die aan deze koning onder andere het geschenk van het gebouw van de Willemskerk aan de Nassaulaan te danken had, moet deze levenswandel een kwestie zijn geweest die wel bekend was maar zo veel mogelijk genegeerd werd of met de mantel der liefde bedekt.

In zijn boek Onze Vader stelt Jan Muis dat God niet met kwaad samen gedacht mag worden. Muis keert zich in dit verband tegen de notie van een ‘algemene openbaring’, omdat deze veronderstelt dat alles van God getuigt, zodat ook het kwade op God betrokken zou moeten worden. Echter, ‘God kan alleen met goede gebeurtenissen en ervaringen worden verbonden, die leven wekken, niet met kwade die het leven bederven’.