De gemiddelde kerkganger heeft het inmiddels wel gehad met het debat over het al dan niet waar gebeurd zijn van Bijbelverhalen, en zij heeft daarin haar eigen positie wel bepaald. Mijn ervaring is, dat de tegenstellingen een stuk minder scherp liggen dan een paar decennia geleden, en er meer begrip is gekomen voor het narratieve karakter van de Bijbelse vertellingen, behalve op Pasen.
In Heilige strijd ontwikkelt Beatrice de Graaf een visie op het kwaad. Het seculiere denken kan daarmee slecht uit de voeten, omdat het probeert het kwaad te beheersen met beleidsmatige, bestuurlijke en wetenschappelijke taal, die het kwaad vooral buiten de orde plaatst als iets dat er niet hoort te zijn.
Het is mijn bedoeling, met deze opmerking in het achterhoofd, Barths verzoeningsleer te overzien. Hoe wordt hier de controverse Barth-Bultmann uitgewerkt? In welk opzicht was Barths verzoeningsleer antwoord aan Bultmann? Tot slot waag ik mij aan een evaluatie. Heeft Barth Bultmann afdoende van repliek gediend? Of blijft Bultmann, ondanks Barth, aan de orde?
