In de aanloop naar de Amerikaanse verkiezingen op 3 november jongstleden, en de dagen daarna, heb ik mij geschaamd christen te zijn. Nadat in 2016 de overgrote meerderheid van (protestantse) evangelicals Donald Trump toegang had verschaft tot het Witte Huis, probeerden ze dat in 2020 opnieuw.

‘Ja, dank jullie wel. De ministeriële commissie crisisbeheersing heeft zich vandaag gebogen over een nieuw advies van het Outbreak Management Team’. Met deze woorden begon minister-president Mark Rutte op donderdag 12 maart jongstleden de persconferentie waarin een aantal nieuwe maatregelen in het kader van het terugdringen van het virus covid-19 werden toegelicht.

Dat kunst en literatuur uiting kunnen zijn van religieuze ervaringen of theologische gedachten, krijgt meer en meer aandacht. In dit nummer zien wij daar een aantal verslagen van.

Allard Pierson (1831-1896) is tegenwoordig vooral bekend om zijn principiële aftreden als predikant, waarmee hij in 1865 de positie van de moderne theologen in de Nederlandse Hervormde Kerk onder druk zette.[1] Daarnaast zullen zijn Oudere Tijdgenooten (1888) en enkele andere werken nog niet vergeten zijn. Dat Pierson ook literair proza geschreven heeft, is minder bekend. Ook daarin komt zijn theologische denken tot uitdrukking. Dit artikel bekijkt middels een literaire analyse welke theologische lijnen naar voren komen in zijn roman Adriaan de Mérival. Een leerjaar (1866).

Afgelopen februari werd de wereld van christelijke woongemeenschappen opgeschud door het nieuws over Jean Vanier. Uit een eigen onderzoek van L’Arche, zoals de organisatie heet waar Vanier bij betrokken was, bleek dat hij vijfendertig jaar lang vrouwen misbruikt heeft. Er is vastgesteld dat hij tussen 1970 en 2005 ‘manipulatieve seksuele relaties’ heeft gehad met zes vrouwen. Het gedrag van Vanier zou beïnvloed zijn door de ‘mystieke seksuele praktijken’ van de Franse dominicaan Thomas Philippe.

De natuur wordt vanouds als Gods boek beschouwd. De Nederlandse landschapsschilderkunst van de zestiende en zeventiende eeuw heeft dan ook calvinistische wortels. Verschillende schilders hebben deze traditie, elk op eigen wijze, voortgezet, zoals Van Gogh en Emily Carr.

Albert Jan Rasker heeft in zijn lange en productieve leven veel gepubliceerd over theologie, ethiek en kerkgeschiedenis. Op al deze terreinen heeft hij ook het engagement gezocht. In combinatie met elkaar levert dat een studie op die zich met vrucht laat lezen: over vakbekwaamheid en de toepassing daarvan. Een degelijke theoretische basis moet bij Rasker allereerst dienen om de kerk te vitaliseren en vervolgens met die kerk als uitgangspunt een bijdrage te leveren aan een rechtvaardige maatschappij.

Gelovigen, biologen, sterrenkundigen en nog heel veel andere mensen delen dezelfde wereld als hun biotoop. Soms zijn ze zowel bioloog als gelovige, soms met veel nadruk juist niet. Maar bij ieder van ons komen de grote vragen langs: waar komen wij mensen vandaan, hoe waardevol is elk mensenkind en hoe gaat het verder met ons? Daarbij kijken we elkaar aan: wie heeft de kennis om bij deze vragen ‘het grote verhaal’ te vertellen dat loopt vanaf de oorsprong tot en met ons heden en misschien nog verder?