Twintig jaar deelden we lief en leed. We waren afgestemd op elkaars ritmes en in meer of mindere mate op elkaars gewoonten. Toen we gingen scheiden, vielen die dagelijkse gezinsgetijden weg. Dat ervoer ik als ontwrichtend.
De kerk als hospitaal – het is een beeld dat regelmatig opduikt. Als een plek waar zieken en gewonden, waar mensen met butsen en deuken welkom zijn.
Wist u dat zo’n 17.000 mensen in Nederland lijden aan een zomerdepressie? Dat zijn op de hele Nederlandse bevolking misschien niet zo heel veel mensen, maar het is toch een opmerkelijk aantal.
Het Straatpastoraat in Amsterdam wil een ‘verhalenplein’ zijn, waar het delen van verhalen centraal staat. Speciaal voor mensen die het leven op straat kennen.
Fred van Iersel weet dat hij niet lang meer te leven heeft. De manier waarop bisschop Ignatius zijn eigen naderende dood beleeft, spreekt hem aan: vanuit het beeld van de graankorrel die moet sterven om vrucht te dragen. Sterven hoeft niet eenzaam te zijn en vruchteloos.
‘Je komt er sterker uit, let maar op.’ ‘Over een tijdje zie je waarom je dit moest meemaken.’ Herken je deze clichés, dan is de kans groot dat je intense levenservaringen opdeed.
Kun je echt ‘in iemands schoenen gaan staan’? Kun je de situatie van een ander werkelijk begrijpen en aan den lijve voelen? Sterker nog: kun je het lot van iemand anders ondergaan?
Al het vertrouwde achter je laten. Een nieuwe start maken. Omwille van een hoger doel, een groter belang. Dat kan betekenen dat je een vogel zonder nest wordt.
De enige zijn. Het kan een fijn gevoel geven: jij bent voor mij de enige. Of: wat ben jij bijzonder! Maar het kan ook heel ongemakkelijk zijn. Je staat apart. Als enige.
