Jezus keek met ogen van liefde naar mensen. Hij zag mensen anders, als nieuw. Folly Hemrica sprak met Fer van der Reijken, franciscaner overste in Den Bosch.

We vroegen drie mensen naar ‘hun vis’: een marktkoopman voor wie het verkopen van vis zijn inkomen betekent, een hobbyvisser die tot rust komt aan het water, en een geestelijk verzorger.

De dagen na een overlijden zijn intens. Nabestaanden zoeken elkaar op om herinneringen te delen en de uitvaart voor te bereiden. Er wordt gehuild, en vaak ook gelachen. Het zijn dagen waarin het extra belangrijk is om samen te zijn.

Het bekendste gebed uit de christelijke traditie begint niet met ‘mijn Vader’, maar met ‘onze Vader’. Dit is opmerkelijk. Want ook als je het Onze Vader bidt als je alleen bent, plaats je je al biddend in een bredere gemeenschap van gelovigen.

Woorden zijn krachtig, maar stilte is dat ook. Stiltes voeren de spanning op en laten die weer wegebben. Stiltes zorgen ervoor dat we beseffen wat we zojuist hebben gezegd. En ook gebeurt er in de stilte, zonder woorden, soms iets nieuws en onverwachts.

Verpleeghuisbewoners met dementie komen vaak niet meer uit zichzelf op verhaal. Ze zijn hun inwendige woordenboek kwijt, iedere vanzelfsprekendheid is weg. Maar waar hun gesproken taal hapert, ontmoeten wij hen in muziek. Muziek is ook een taal; muziek en zang blijven het bijna altijd doen.

We vroegen een tiener, een dertiger en een zestiger naar schoonheid. Waar genieten ze dagelijks van en is voor hen een toonbeeld van schoonheid? En wat stoot hen af en willen ze absoluut niet in hun buurt hebben?

Welke dag is het vandaag? Deze vraag wordt vaak gesteld in periodes wanneer er veel speelt: ziekte of overlijden van een dierbare of drukte op je werk. Je leeft in een emotionele achtbaan en zoekt naar het houvast dat de weekdag biedt.

Jaren geleden kreeg ik het boek Alleen maar vrije tijd van Nico ter Linden cadeau. Het ligt ongelezen in de kast, in afwachting van vrije tijd. Ik ben benieuwd hoe deze bekende voorganger omging met zijn tijd. Hoe hield hij in de drukte van het gewone ook de lange termijn voor ogen?