Mijn stilteplek
Vier mensen vertellen over de plek waar zij stilte vinden: in hun werkkamer, buiten, voor de teevee, in de stilteruimte van een ziekenhuis of zorginstelling.
Vier mensen vertellen over de plek waar zij stilte vinden: in hun werkkamer, buiten, voor de teevee, in de stilteruimte van een ziekenhuis of zorginstelling.
Als je stil gaat zitten, ontdek je hoe onrustig het is in jezelf. Stilte confronteert je met alles wat in je leeft aan zorgen, emoties, drukte. Er is geen ontkomen aan. Maar als je volhoudt, word je onder alle onrust langzaam iets anders gewaar.
Jezus is moe. Iedereen wil iets van hem. Voortdurend moet hij in discussie met geloofsgenoten.
De combinatie van de woorden ‘stilte’ en ‘klooster’ brengt mij terug naar de jaren waarin ik in het dominicanenklooster van Zwolle woonde. Een prachtig neogotisch monument aan de rand van de binnenstad.
Een verhaal over konijn die muis leert om naar de stilte te luisteren.
De ene stilte is de andere niet. De gespannen stilte waar je een speld kunt horen vallen is een andere dan de rustige stilte in de woonkamer waar je de klok kunt horen tikken. De gewijde stilte van een herdenking kan best prettig zijn, als ie niet te lang duurt, terwijl een verbeten zwijgen tijdens de avondmaaltijd zenuwslopend is.
Op een nevelige, grijze winterdag lopen een vriend en ik samen door de Maai, in de buurt van het Brabantse dorp Liempde. Er is geen mens te bekennen. Alles is stil en in ruststand. Alleen de vogels twitteren af en toe, maar dat verstoort de stilte niet.
‘Twee zielen, één gedachte’ wordt wel gezegd als twee mensen op hetzelfde moment hetzelfde idee krijgen. Dat kan ook met meer dan twee mensen gebeuren, zelfs met een hele vergadering. Zo werkt de Quakermethode van besluitvorming. Daarbij wordt gebruik gemaakt van stilte.
Op sommige plekken kom je gemakkelijker tot rust. Ze brengen bijna vanzelf stilte met zich mee en helpen je om tot jezelf te komen. En misschien ook om God te ontmoeten. Wat maakt een plek tot een echte stilteplek?