Wanneer voelde jij je voor het laatst ‘in de gloria’? Vier mensen geven antwoord. En vertellen over een moment dat alles klopte, momenten van grote blijdschap, van verbondenheid.

‘Lang zul je leven, lang zul je leven, lang zul je leven in de gloria! In de gloria, in de gloria. Hiep, hiep, hiep, hoera’! Je zingt ’t zo mee. Heel vanzelfsprekend. Maar wat wensen we die jarige eigenlijk toe als we dit zingen?

In het verhaal dat Lucas vertelt over de geboorte van Jezus, treedt een groot hemels engelenkoor op. ‘Engelkens door ’t luchtruim zwevend, zongen zo blij, zo wonderzacht… Glo-ho-ho-ho-hogloria in excelsis deo’. Maar er wordt nog veel meer gezongen in het verhaal.

Kerst is een bijzondere tijd. Op kerstnacht en kerstochtend wordt in kerken de geboorte van Jezus gevierd en dat trekt vaak veel meer mensen dan anders. Maar al ver daarvoor komen mensen massaal samen voor concerten en samenzang. Klaarblijkelijk raken het geboorteverhaal en de traditionele sfeer de juiste snaar. En kunnen we niet wachten om onszelf met ‘Hoor de engelen zingen de eer’ en ‘Eer zij God in onze dagen’ tot gloria-hoogte’ te zingen.

Gloria. Wat laat zich dat makkelijk zingen! Niet alleen in de vele missen die componisten hebben geschreven en waar het ‘Gloria’ dan het feestelijke hoogtepunt is, maar ook in de kerk. We hebben het dan natuurlijk over dat kerstlied, waar het langgerekte Gloria (in excelsis Deo) prikkelt tot ongegeneerd meebrullen met de rest.

Ze slaakt een diepe zucht en kijkt zichzelf aan in de spiegel. Het valt niet mee om te zingen en tegelijkertijd in de spiegel te kijken of het wel goed gaat. ‘Rechtop zweven, de vleugels langzaam bewegen en stralen, stralen, stralen!’ had dirigent Michaël gezegd. Nog een keer probeert ze het: ♪♪ Glo-o-o-o-ria, vrede op aarde voor alle mensen van goede wil ♪♪.

Elk jaar zing ik het met kerst: ‘The first Noel’, de eerste kerst. En elk jaar voelt het even alsof ik erbij ben. Bij die eerste kerst, toen engelen verschenen aan herders, de herders een ster zagen schitteren aan de hemel en op pad gingen naar het kerstkind.

Het was opa’s idee. Hij belde en vroeg: ‘Aaf, heb je zin om vanavond naar de kerststal in de grote kerk te gaan? Er zijn echte schapen en een ezel, en er zingt een koor.’

‘Het is toch geen kerkdienst?’ had Aaf gevraagd, die kerkdiensten nogal lang vond duren. Opa was dominee geweest. Aaf vond zijn preken saai, maar opa zelf niet.

Fotograaf Jaco Klamer reist met zijn camera graag de wereld rond en heeft daarbij speciaal oog voor mensen in moeilijke, uitzichtloze situaties. Hij hoorde en zag de machteloosheid en het diepe verdriet van Hassan, die alleen zijn zoontje Ali nog heeft. En ook zegt: ‘Ik probeer hem zo goed mogelijk op te voeden.Met hem wil ik in vrede leven.’