Tekst: Bara van Pelt. Beeld: Rianne te Winkel.

Als jonge dominee trof ik een mevrouw die mij trots voorstelde aan iemand met wie ze al vijftig jaar bevriend was. Vijftig jaar? Hoe houd je het zolang met elkaar uit? Dezelfde verwondering voelde ik als ik echtparen kwam gelukwensen met hun vijftigjarig huwelijk.

Omdat mijn moeder nogal ongeduldig was bij het afwassen, brak er bij ons thuis regelmatig een bord of kopje. Schoteltjes nooit trouwens, zodat daar altijd een overschot aan was. En omdat mijn vader een zuinig mens was (en zelfs een poos geabonneerd op de ‘Vrekkenkrant’) lijmde hij die scherven weer aan elkaar. Dat was uiteraard ook de chemicus in hem, die met grote interesse de werking van tweecomponentenlijm bestudeerde. Het aangelijmde oortje bleek vaak zelfs steviger vast te zitten dan het origineel.

Werken aan herstel. Wat houdt dat in als je een psychische aandoening hebt, waar je niet altijd van kunt genezen? Of als je in de gevangenis zit?

‘Waarom huil je?’ vragen twee engelen aan Maria, als die zich naar het lege graf van Jezus buigt. Haar verdriet wordt gezien, naar haar vragen wordt geluisterd.

Remy Jacobs ervaart hoe hij met zijn eigen oude, geheelde wonden anderen kan helpen op de weg naar heling.

Hoe bouw je aan verzoening en aan vrede in een gebied dat verscheurd is door geweld? In een situatie van onderlinge haat en gepolariseerde tegenstellingen?

Fred van Iersel weet dat hij niet lang meer te leven heeft. De manier waarop bisschop Ignatius zijn eigen naderende dood beleeft, spreekt hem aan: vanuit het beeld van de graankorrel die moet sterven om vrucht te dragen. Sterven hoeft niet eenzaam te zijn en vruchteloos.

‘Je komt er sterker uit, let maar op.’ ‘Over een tijdje zie je waarom je dit moest meemaken.’ Herken je deze clichés, dan is de kans groot dat je intense levenservaringen opdeed.