De afgelopen vijf weken volgde ik in de rooms-katholieke parochie in Bussum de cursus ‘Geleid door de Geest,’ naast mij nog een protestantse deelnemer en voor het overige leden uit de parochie, het merendeel vrouwen. Het waren stuk voor stuk inspirerende ontmoetingen waarin we ervaringen deelden, over hoe wij de Geest aan het werk zagen in ons leven, in de wereld – en ja, ook in de kerk.

Frank Bosman schreef eerder al een column over seksualiteit en theologie. Hij pleit ervoor theologen te betrekken in gesprekken over seksualiteit, samen met mensen uit andere disciplines. Ik zou het wat sterker willen beweren. Vanuit bijbel en theologie hebben we een boodschap over seksualiteit die de hele wereld mag horen. Ook onze eigen kerkelijke wereld overigens.

Dat de verkiezingsuitslag voor de Tweede Kamer van afgelopen november, voor veel mensen erg hard aankwam, merkt ook theoloog-columnist Alexander Noordijk. Het is makkelijk om op zulke momenten in harde taal te verzanden; om zelf uit te gaan sluiten, wanneer je je uitgesloten voelt. Hoe kunnen we hiermee omgaan?

Hoe ben je er als kerk voor alle generaties? Dat is een vraag waar in kerken vaak veel aandacht, energie én frustratie in gaat zitten. Een kerk zonder jongeren is een kerk zonder toekomst, zo lijkt het soms. Het is de vraag of dat klopt: ook zonder jongeren kan een kerk een toegewijde gemeenschap van Jezus Christus zijn. Soms gaat dat zelfs beter als je niet alleen maar kijkt naar de leeftijdsverdeling in de kerk.  

Onlangs was ik in het Kröller-Müller Museum. Terwijl ik daar liep, viel het me ineens op: het contrast tussen de rijke uitstraling van het museum en de onderwerpen die Van Gogh koos. Denk aan titels als ‘Kop van vrouw,’ ‘De zaaier’ en natuurlijk ‘De aardappeleters.’ Wat een kunstenaar ben je als je miljoenen mensen vol bewondering kunt laten genieten van een armelui’s familie die een pan met het goedkoopste voedsel naar binnen lepelt!

‘Juist die delen van het lichaam die het zwakst lijken, zijn het meest noodzakelijk,’ schrijft Paulus in 1 Korintiërs 12 – in zijn prachtige metafoor van de kerk als lichaam. Hoe kunnen we als kerk anno 2023 het zwakke, krimpende en kleine koesteren en als een spiegel voor de hele kerk laten zijn?

Dat er delen van de bevolking zijn die onderdrukking meemaken, of hebben meegemaakt, is niks nieuws vandaag de dag. Het publieke discours over onderdrukking stipt onder andere thematiek aan rondom racisme, het slavernijverleden, man-vrouwverhoudingen, de LHBTQIA+-gemeenschap of moderne slavernij. De stemmen die zo lang verstomd werden, worden mondjesmaat gehoord – althans, er wordt veel gesproken en geschreven over groepen die onrecht is en wordt aangedaan.

Beweging is een constante in de natuur: blaadjes ontspruiten, takken groeien, cellen vernieuwen zich. Planten, dieren en mensen sterven en worden voedsel voor nieuw leven. De natuur past zich aan in een permanent veranderend milieu. Een bos waarin niets nieuws groeit, is dood.

In de tijd dat ik diende als voorganger in Aalst werd ik jaarlijks door verschillende scholen gevraagd of ik scholieren wilde ontvangen om hen iets te vertellen over het protestants-christelijk geloof. Op een van die dagen dat mijn kerk vol zat met voornamelijk ongeïnteresseerde tieners, kwam de vraag naar voren die bijna elke groep stelde: “Hebben jullie ook vrouwelijke priesters?” Ditmaal was het echter een vraag met een hele andere lading.