In de binnensteden duiken de felgekleurde windjacks van politieke partijen op. Bij mooi weer kan er zelfs een landelijk kopstuk met een hoopvolle blik en een hand vol folders op je af stappen, bedelend om de gunst van je stem. Ze zullen je misschien ook nog wel uitleggen waarom die ánder toch zeker niet aan de knoppen van de samenleving moet dragen. Maar waarom willen we eigenlijk zo graag leiders? Een oude Bijbelse parabel werpt een frisse blik op de verkiezingen.

Tijdens de Nacht van de Theologie nam Erik Borgman het woord. In deze lezing spreekt hij over de moed vinden door de moed te durven verliezen.

Soms vóél je het gebeuren. Er komt iets over een zaal waardoor de hele ruimte wordt tot één geheel. De woorden van de spreker resoneren diep in de harten van de aanwezigen. Mensen zitten op het puntje van hun stoel, hier en daar rollen tranen over de wangen. Iedereen wéét: dit gaat over míj en Gód is hier. Het zijn momenten van de grootste intimiteit en intensiteit waar het Woord gebéúrd in het binnenste van de mensen.

Ouderlingen staan in de kerk voor goed bestuur en identiteit. Ze helpen die kwaliteiten te borgen en te communiceren naar binnen en naar buiten. Hun ambt groeit met de tijd mee, maar de kern ervan blijft herkenbaar.

Ouderlingenblad wordt allang niet meer alleen door ouderlingen gelezen. Vandaar ook de ondertitel en de accolades: ‘Ouderlingen{blad} voor pastoraat en gemeenteopbouw.’ Hoe raakt de verschuiving van de doelgroep van dit tijdschrift – van ‘ouderling’ naar ‘iedereen in de kerk die een taak heeft’ – aan de visie op het ambt? Ik doe een poging.

Op donderdag 11 november 2021 hield ik in Utrecht de navolgende lezing over de situatie van de Protestantse Kerk in Nederland in het licht van de besluiten van de synode van Emden in 1571. Vooraf gingen twee lezingen: de ene van dr. Albert de Lange over de synode van Emden en de keuzes die daar gemaakt werden, de andere van dr. Gert van Klinken over de receptie van de Emder synode in de kring van de afgescheidenen (van 1834).

We hebben feitelijk nog geen goed beeld van wat de corona-crisis met ons doet. Dat geldt ook voor de kerkdiensten. Wat wel duidelijk is, is dat we digitaal uitgezwermd zijn. Trouw aan de eigen vieringen is zwaar onder druk komen te staan. Ouders met tieners kijken naar de interactieve BEAM kerkdienst om 11 uur op NPO 2 en YouTube, anderen kijken naar de uitzendingen van megakerken als Mozaïek 0318. Weer anderen gaan terug naar hun oude gemeente van voor hun verhuizing. Velen kijken ook niet of niet meer. De digitalisering van het leven van het afgelopen jaar heeft ons meer en meer tot mensen met keuzevrijheid gemaakt. ‘Shoppen’ is daarmee vrijwel onontkoombaar geworden.