In zijn column ‘Lijden en ongeluk’ vestigde Erik Borgman destijds de aandacht op een 26-jarige Afghaanse vrouw die verbleef in het kamp voor asielzoekers op het Griekse eiland Lesbos. Ze had zichzelf in brand gestoken. Hiermee gaf ze een boodschap af van haar uitzichtloze ongeluk. Borgman reflecteerde vervolgens op de begrippen ongeluk (‘malheur’) en lijden (‘la souffrance’) aan de hand van het werk van de Frans-Joodse mystica Simone Weil en bracht deze in verband met het lijden en sterven van Jezus Christus. De prangende vraag die Borgman stelde is: ‘Horen wij die boodschap?’

Bij de kroningsceremonie van Charles III op zaterdag 6 mei 2023 in Westminster Abbey in Londen zullen maar liefst twaalf nieuwe composities klinken. Vijf daarvan zijn geschreven om te zingen in de liturgie. Het betekent dat de kerkmuziekwereld straks weer nieuwe, feestelijke koormuziek rijker is.

Het is bijna lente. Hoewel de temperatuur op het moment van schrijven niet ver boven nul uitkomt, schijnt de zon al uitbundig en is er overal uit de grond een schitterende kleurenpracht van bloemen opgekomen. De dagen worden langer, de natuur loopt uit – nu nog voorzichtig, straks in uitbundig groen. In deze column bespreek ik twee middeleeuwse gezangen die de hernieuwde natuur op aanstekelijke wijze in verband brengen met de opstanding van Christus of met spirituele groei. Beide zijn geschreven in de twaalfde eeuw, het ene door Adam van St. Victor (circa 1112-circa 1192); het andere door Hildegard van Bingen (1098-1179).

‘Miserere mei,’ zo begint psalm 51 in het Latijn. Deze boetepsalm is in de christelijke traditie nauw verbonden met Aswoensdag. Gregorio Allegri (1582–1652) schreef een beroemd geworden toonzetting van deze psalm, met de legendarische ‘hoge c’, voor de viering in de Sixtijnse Kapel in Rome. In protestantse gemeentes in Nederland is het houden van een kerkdienst op Aswoensdag de laatste decennia in opkomst.

Wat kunnen de gevestigde kerken leren van de aantrekkingskracht van evangelische kerken? En hoe ziet de toekomst van de kerk eruit? Deze vragen worden mij regelmatig gesteld als ik een lezing houd voor predikanten over trends en ontwikkelingen binnen evangelische en charismatische kerken. De groei van nieuwe evangelische kerken zoals die van Mozaïek roept verschillende reacties op: verwondering, verbazing, maar ook frustratie.

In mijn laatste blog deze zomer voor theologie.nl over sporen van God in de populaire cultuur kan ik niet anders dan teruggrijpen op mijn voorliefde voor de ongepolijste zendeling Elvis Presley. Uit zijn swingende gospel ‘So High’ haal ik oude lofprijzing.

Ik mag met je op zoek gaan naar sporen van God in de populaire cultuur. Die denk ik te zien. Wellicht sluit ik daarmee aan bij mijn voorouders, volgelingen van Abraham Kuyper met zijn ‘Gemeene Gratie’. Ik zie de drie dikke pillen nog in de boekenkast van mijn vader staan. Vrij vertaald is het de gedachte van algemene genade: dat er ook buiten Bijbel, kerk en Openbaring goede dingen te vinden zijn.

Ik was een kind van een jaar of 7, 8 en zat naast mijn vader in de kerk. De dominee liet als inleiding op het gebed van verootmoediging, of als verlenging daarvan het eerste vers van Psalm 6 zingen. Ook de verzen 3 en 5 van deze Psalm kwamen aan bod, maar de nadruk lag toch op altijd dat eerste vers. Ik was een ontvankelijk kind, het vibrato in mijn vaders stem maakte mij duidelijk: dit was een belangrijke Psalm, hij zong teder en vol overgave – de Geneefse versie heeft ook een wonderschone melodie.

oktober was het 40 jaar geleden dat André Floris Troost auteur werd bij KokBoekencentrum Uitgevers. Het werd gevierd, met onder meer een lezing van Wim Dekker. Is André Troost zowel dichter als denker?