Voor veel mensen is geloven dat engelen bestaan ongeveer hetzelfde als geloven in elfjes of feeën. Dat zijn sprookjesfiguren uit volksverhalen, ontsproten aan een levendige fantasie. Zo spelen engelen een rol in bijbelse verhalen, die lang geleden ontstaan zijn in een totaal andere cultuur. In ons denkraam passen ze nauwelijks meer. Tegenwoordig kom je, als het over engelen gaat, al snel terecht in de schimmige kringen van het spiritisme en het occultisme.

Ik geloof niet dat ik de massa kan overtuigen met het theocentrische perspectief op de werkelijkheid dat Bonaventura ons voorleeft. Maar dat betekent nog niet dat wij daarom de massa moeten volgen: dat is waarheid opgeven voor macht. Een andere manier om het theocentrische perspectief in de wetenschap te verantwoorden is door de focus te verleggen naar ‘metavragen’. Of is het een sisyfusarbeid, eerst te moeten bewijzen dat elk vak een metadimensie heeft? Ik hoop al gaande duidelijk te maken dat er voorbij de psychiatrie een metapsychiatrie is. En zij is, conform de inzet van Bonaventura, een voetspoor van God.

Een van de grote auteurs van dit moment is Marieke Lucas Rijneveld. Met de Booker Prize die hij ontving voor de Engelse versie van De avond is ongemak vestigde hij zich als schrijver van internationaal formaat. Als liefhebber van literatuur volg ik de carrière van Rijneveld, die net als ik opgroeide als Gereformeerd meisje in een overwegend agrarisch dorp met een grote Gereformeerd Synodale Kerk – zij het enkele decennia later dan ik.

Laatst preekte ik bij een huwelijk over 1 Korintiërs 13. Ik wilde de overwegend ongelovige luisteraars graag verrassen met iets wat ze niet zo bij het christelijk geloof zouden zoeken. Die missionaire kans werd me in de schoot geworpen, aangezien de bruidegom dol was op zijn oldtimer trekker en de bruid wiskunde gaf. Voordat ik het wist werden het voetsporen naar God en ‘de liefde die blijft’. ‘Vergezocht,’ zei een eigentijds stemmetje in mij. ‘Toch maar doen,’ fluisterde Bonaventura. Ja, misschien wil Hij het gebruiken, tegen alle kansberekening in.

De afgelopen tijd heb ik aan een nieuwsinfuus gelegen. En ik ben echt niet de enige. We zijn getuigen van een broedermoord. Rusland en Oekraïne zij als de Bijbelse Kaïn en Abel: in dit geval verdedigt Abel zich nog wel, maar we weten allemaal diep in ons hart dat de Russische Beer uiteindelijk wel zijn zin zal krijgen. Mijn collega’s van de Tilburg School of Catholic Theology en ikzelf worden bijna dagelijks op de hoogte gehouden over de situatie door Tara Tymo, de vice-decaan internationalisering van de Ukrainian Catholic University in het relatief veilige Lviv.

Daniël en de leeuwenkuil, de vrienden in de vuuroven, het schrijven op de muur. Beelden, beesten en wereldrijken. Het boek Daniël verhaalt gebeurtenissen en gaat halverwege over op vergezichten en profetieën die mensen duizenden jaren geboeid en geïnterpreteerd hebben. Het boek houdt de gemoederen ook nu nog bezig en wordt veel gebruikt om gebeurtenissen in onze tijd te duiden. Maar, waar komt het boek vandaan en hoe werden deze geschriften gebruikt in de tijd van Jezus?

2011 publiceert Willem Schoorstra in Friesland de roman Rêdbâd. Krony fan in kening. Hij schetst een levendig maar kritisch beeld van de komst van het christendom naar het land van de Friezen. Dat de komst van het nieuwe geloof met het nodige geweld gepaard ging is bekend. Los van de middelen stelt Schoorstra dat het doel van de kerstening vragen oproept.

‘Schepping uit niets’ is een uitspraak die ingaat tegen onze ervaring dat van niets, niets komt. Toch is die vreemde uitspraak van groot belang voor onze visie op God, die als Schepper van niets afhankelijk is en voor onze visie op onszelf die ten diepste grootse gaven zijn.

In de coronatijd hebben mensen de natuur herontdekt. Is dit ook een herontdekking van schepping en Schepper? Kan de natuur, ondanks (of dankzij) de dreigende ecologische crisis, een bron van inspiratie zijn?