Yanniek van der Schans vestigt de aandacht op de grenzen van ‘ruimte maken voor’ tot zwijgen gebrachte groepen in haar column ‘Zelf zwijgen voor wie stil gemaakt is.’ In haar column betoogt ze dat ‘het niet genoeg is om een stem te geven aan degenen die tot zwijgen zijn gebracht zonder individuen die tot die groep behoren daadwerkelijk in staat te stellen het voortouw te nemen.

Dat er delen van de bevolking zijn die onderdrukking meemaken, of hebben meegemaakt, is niks nieuws vandaag de dag. Het publieke discours over onderdrukking stipt onder andere thematiek aan rondom racisme, het slavernijverleden, man-vrouwverhoudingen, de LHBTQIA+-gemeenschap of moderne slavernij. De stemmen die zo lang verstomd werden, worden mondjesmaat gehoord – althans, er wordt veel gesproken en geschreven over groepen die onrecht is en wordt aangedaan.

Op 1 juli vieren we dat de slavernij 150 jaar geleden niet alleen formeel, maar ook in de praktijk afgeschaft werd, en breekt er een nationaal Herdenkingsjaar Slavernijverleden aan. In het afgelopen jaar is het slavernijverleden ook volop onder de aandacht gekomen en bediscussieerd waarbij de regering zelfs formeel excuses heeft gemaakt voor haar gedrag in het verleden. De grote vraag is echter of we in bredere zin wel kunnen spreken van een slavernijverleden.

Hoewel de geschiedenis van het christendom vele vrouwen kent die zich impliciet of expliciet kritisch verhielden tot hun plaats in de traditie (denk bijvoorbeeld aan de zeventiende-eeuwse wetenschapster en dichteres Anna Maria van Schurman), kreeg feministische theologie als gevestigde academische discipline vooral vorm tijdens de grote maatschappelijke verschuivingen van de tweede feministische golf. Hoe ontwikkelt feministische theologie sindsdien?

Nederland maakt voor het eerst in lange tijd weer schaarste mee. Beperkt natuurlijk, maar toch. Onze huidige ervaring van schaarste is een reality check na jaren van toenemende overvloed. Is dat een reality check die de westerse cultuur eigenlijk wel kan lijden? Of ontbreekt het, het individualistische waardenpakket aan een overkoepelend verhaal waarin ‘consuminderen’, en iets laten omwille van een ander, plek heeft?

Is het zinvol om bijbelse noties in te brengen in de discussie over voltooid leven? Annemarieke van der Woude reageert op Riemer Roukema’s artikel over voltooid leven: “Het komt, al met al, aan op het verdragen van de spanning die vervat is in de woorden: een aarzelende aanwezigheid.”

Jezus is onschuldig terechtgesteld na een schijnproces. Dat is de algemene opvatting over zijn dood. Maar je kunt er ook anders naar kijken: het is helemaal terecht dat Hij gedood werd. De hogepriester Kajafas had gelijk.

In deze blog staat de rol van de kerk centraal; Kerk met een hoofdletter en kerk zoals jij die leidt, bezoekt of organiseert. Van het appel dat ik op jou persoonlijk deed in de voorgaande blog, naar het collectief dat wij als christenen samen zijn: het lichaam van Christus.

In de vorige blog liet ik je zien hoe ecotheologie met naastenliefde en dus met rechtvaardigheid verband houdt. Van de profeten in het Oude Testament die voor rechtvaardigheid pleitten tot de Nieuw Testamentische roep van Jezus om naastenliefde. Vandaag doe ik appel op de ruimte die dit thema kan – als niet: moet – innemen in een christelijk leven.