Als ik collega voorgangers vraag hoe hun tijdsbesteding voor de komende week eruitziet, dan bepaalt het al dan niet voorgaan op de komende zondag voor een belangrijk deel hun focus en hun agenda – waarbij de één al biddend uitziet naar de beklimming van de preekstoel om de vruchten van veel voorbereiding te mogen delen, terwijl de ander badend in het zweet wakker ligt van de druk die de bijna wekelijkse prediking geeft. Hoe kijkt de prediker in de spiegel en wat helpt om spiritueel op adem te komen?

Eén van de basisvaardigheden voor een spreker is het ontwikkelen van een effectief creatief proces. Natuurlijk is het proces van de totstandkoming van een preek een diep geestelijk proces, maar het is ook een creatief proces. God, de grote creator, heeft ons creatieve vermogens gegeven om iets nieuws te creëren. Elke spreker zou dan ook vertrouwd moeten zijn met het eigen creatieve proces. Maar hoe werkt dat dan?

Preek, overdenking, verkondiging, meditatie: preken zijn er in soorten en maten. De verschillende benamingen hebben echter gemeen dat het aanduidingen zijn voor de toespraak die in een liturgische context – meestal een kerkdienst – gehouden wordt. In de christelijke traditie is de prediking misschien wel het meest gewaardeerde én het meest bekritiseerde element van de eredienst. Iedereen heeft er een mening over, meestal in termen van ‘goed’ of ‘slecht’.

Jaren geleden liep ik als tiener voor lange tijd rond met een stoffen bandje om mijn arm, met daarop de letters ‘W.W.J.D.’, oftewel: What Would Jesus Do? En ik was zeker niet de enige met dit armbandje. In mijn herinnering was het in die tijd een soort hype onder christelijke jongeren. Ook een bijbehorend boekje met de titel Wat zou Jezus doen? had ik op de plank staan. Wat is er met deze bandjes gebeurd? Is de vraag haar waarde verloren?

De afgelopen weken was er veel media-aandacht voor een ‘revival’ op de universiteit van Asbury, Kentucky (VS). Het eerste bericht zag ik op facebook: Shane Claiborne, een maatschappijkritische evangelical postte een filmpje op Facebook waarin hij twee studenten van Asbury University interviewde. De studenten vertelden over hun ervaringen in de kapel van hun universiteit waar met hun medestudenten onophoudend gezongen en gebeden werd. In een sfeer van diepe vrede ervoeren zij een bijzondere aanwezigheid van God. In de dagen daarna vulden de timelines op social media zich met berichten over wat genoemd werd ‘de Asbury revival’.

Kerstmis is eigenlijk niet op 25 december, het bijbels nieuwjaar is eigenlijk in maart óf september, en op 6 januari gaat het meer om Jezus’ verschijning dan om de wijzen uit het Oosten. Maar ach, wat geeft het? We maken er een mooie tijd van.

We leven in een cultuur waar argwaan hoogtij viert. Het woord heeft veel aan geloofwaardigheid verloren. Jan zegt wit. Fien zegt zwart. Beiden met een uitgestreken gezicht. Wie heeft er gelijk? Beeld en geluid worden met aan perfectie grenzende technieken bewerkt en gemanipuleerd. Het is thans mogelijk videobeelden te produceren waarin je paus Franciscus vurig hoort en ziet pleiten voor abortus tot vlak voor de geboorte.

In mijn laatste blog deze zomer voor theologie.nl over sporen van God in de populaire cultuur kan ik niet anders dan teruggrijpen op mijn voorliefde voor de ongepolijste zendeling Elvis Presley. Uit zijn swingende gospel ‘So High’ haal ik oude lofprijzing.

Ik mag met je op zoek gaan naar sporen van God in de populaire cultuur. Die denk ik te zien. Wellicht sluit ik daarmee aan bij mijn voorouders, volgelingen van Abraham Kuyper met zijn ‘Gemeene Gratie’. Ik zie de drie dikke pillen nog in de boekenkast van mijn vader staan. Vrij vertaald is het de gedachte van algemene genade: dat er ook buiten Bijbel, kerk en Openbaring goede dingen te vinden zijn.