Jezus vertelt in Lucas 16 over de arme Lazarus die bij het huis van een ongenoemde rijke ligt te bedelen. Na hun dood worden de rollen omgedraaid: de rijke wordt gestraft en Lazarus komt in de schoot van Abraham terecht. Moet dit verhaal gelezen worden als beschrijving van een individueel oordeel direct na de dood? En weerspiegelt het een hemel als plaats van zegeningen een hel als plaats van straf?

Als we denken aan de prediking van Jezus, valt er één element voor veel bijbellezers op: zijn gebruik van het gelijkenis- of parabel-genre. Bijbelwetenschappers hebben berekend dat circa 35% van de directe rede van Jezus in het Nieuwe Testament uit parabels bestaat. Veelal wordt Jezus gezien als de uitvinder van het parabel-genre, een uitvinding die toegeschreven wordt aan zijn status als ‘religieus genie’. Maar was Jezus wel de uitvinder van dit uitdagende genre? Is het niet opvallend dat Jezus nergens in het Nieuwe Testament hoeft uit te leggen hoe een parabel eigenlijk werkt? En wat te doen met de circa 1.500 parabels in de rabbijnse literatuur?

Het leeuwendeel van dit Naschrift komt niet uit mijn eigen koker. Daarin zat deze keer te veel om uit te kiezen. Wat ik u voorleg is een tekst van een Noorse gepensioneerde arts, verschenen in de krant ‘Klassekampen’ van maandag 4 november 2019.