In september 1522 publiceerde de Witten berger drukker/uitgever Hans Lufft een vertaling van het Nieuwe Testament in het Duits door Maarten Luther. Deze editie vormde het begin van een stroom van uitgaven van Luthers Duitse bijbelvertaling.

Hoewel ik soms aarzel om het toe te geven is er echt iets tijdloos in de Tyndale/ King James vertaling. Generaties lang bood die een gezamenlijke voorraad aan verwijzingen en toespelingen, waar in dit opzicht alleen Shakespeare mee te vergelijken is.

Sola Scriptura was het adagium van de reformatoren. Daarmee kwam de kerkelijke traditie in een kwaad daglicht te staan. Nu de scherpe kanten van de scheiding met Rome eraf zijn, is er ook ruimte voor een herwaardering van de traditie.

Beste jonge vrienden, Als jullie mijn Bijbel zouden zien, zou het best kunnen dat jullie raar opkijken: wat… is dat de Bijbel van de paus? Zo’n oud, beduimeld boek? Jullie zouden me een nieuwe kunnen geven, eentje van duizend dollar misschien wel, maar die zou ik niet willen.

Als kind was ik dol op verdwalen. Het ging me om het moment dat ik stond op de grens van het bekende en het onbekende. Achter me de school, het bejaardentehuis, mijn eigen buurt met pleintjes en paadjes die me vertrouwd waren, voor me achter iedere bocht nieuwe en onbekende dingen. Die grens passeren was opwindend, eng en veelbelovend tegelijk.

Vier of vijf sola’s, dat zijn de piketpalen die de reformatie al vroeg heeft geslagen. Niet door Maarten Luther als een soort ‘mission-statement’ zelf op papier gezet, maar wel direct ontleend aan zijn gedachtegoed.

Vijfhonderdjaar Luther. Een herdenking met nieuwe boeken en heel veel activiteiten: themadiensten, lezingen, concerten en georganiseerde Lutherreizen bijvoorbeeld.

De Paulus van de authentieke brieven en de pseudo-Paulus van de Pastorale brieven houden er heel andere ideeën op na. De discussie over de authenticiteit van de Pastorale brieven is nog altijd gaande, maar desalniettemin zijn er in mijn optiek zeer goede redenen om alle Pastorale brieven – inclusief 1 Timoteüs – als fictief te bestempelen. Het is overduidelijk dat Timoteüs niet de geïntendeerde ontvanger van de brief is en Paulus niet de schrijver.

Martin Luthers omgang met de Schrift, zijn schriftverstaan, is niet slechts een onderdeel van zijn theologie, maar de kern ervan. Zijn theologie is in essentie uitleg van de Schrift. Dit artikel belicht een aantal aspecten van Luthers schriftverstaan.