Een beschouwing over het verhaal in de Bijbel waarin voor het eerst over de èrèts gesproken wordt als het land (Kanaän). Dat verhaal staat in Genesis 11,27–13,18. Het is de Heer die daar tegenover Abraham over begint.

In mijn boekenkast staat nog steeds een oude schoolatlas voor Bijbelse geschiedenis, van Dr. A van Deursen, als negende druk uitgegeven door J.B. Wolters Groningen in 1961. Deze eenvoudige schoolatlas is niet dik, maar wel bijzonder vanwege de kaart die hieronder is afgebeeld.

Het ‘opgegraven land’ geeft zijn geheimen niet zomaar prijs. De geschiedenis van het Heilige Land is nog lang niet volledig geschreven en de relatie met de Bijbel is complex. Iedere claim van een opgraving dat hier het ultieme bewijs wordt geleverd van de historiciteit van de bijbelverhalen, moet met grote voorzichtigheid worden benaderd. Archeologie is […]

Al eeuwen wordt het Heilige Land bezocht door mensen uit het ‘westen’. Reizigers met een grote verscheidenheid aan achtergronden, motieven en denkbeelden, waaronder handelaren, diplomaten, militairen, pelgrims, toeristen en wetenschappers. De reisverslagen en het beeldmateriaal die ze tijdens hun verblijf in het gebied vervaardigden, vormen een interessante getuigenis van de locaties die ze bezochten, de avonturen die ze er beleefden en de ontmoetingen die ze er hadden. In deze bijdrage een impressie hiervan.

‘Dit zijn de namen van de mannen die Mozes uitstuurde om het land te verkennen…’, lezen we in Numeri 13,16.

Voor alle duidelijkheid een opmerking vooraf. Dit artikel gaat niet over de religieuze betekenis van het Heilige Land of Jeruzalem in het jodendom, het christendom of de islam. Het gaat juist niet over Jeruzalem of de enige tempel die er ooit was en mocht zijn en er nu niet meer is. Het gaat over al die heiligdommen die er eigenlijk naast de Tempel van Jeruzalem niet mochten zijn, maar er wel waren omdat de religieuze natuur van haar inwoners altijd sterker bleek dan de leer. In het Oude Testament speelt de ‘hoogte’ een ambivalente rol.

Een van de adviezen die Theodoor Christiaan Vriezen – mijn vader – als student kreeg, was, dat je het beste oude culturen kon leren kennen door plaatjes te bekijken.

Al in de vijftiende eeuw werden uitgaven van bijbelverhalen versierd met allerlei illustraties, die vaak tot doel hadden deze verhalen te verduidelijken. Vanaf het eerste kwart van de zestiende eeuw werden geografische kaarten toegevoegd, in vroege bijbeluitgaven in een willekeurig aantal, variërend van één tot vijf.