‘Pesulima … Ben jij een kleindochter van de dominee?’ Met een trotse, zachte blik en krullende mondhoeken antwoord ik: ‘Ja, dat klopt.’ Waarna meestal, niet altijd, een (kort) gesprek over mijn opa en zijn werk voor de Geredja Indjili Maluku (GIM) volgt. En de vraag of ik de groetjes wil doen aan mijn vader, nadat ik heb verteld dat ik de dochter van Petrus (Ventje) ben.
Mijn naam is Judith (roepnaam) Miens Aloysia Maria Molle-le Noble. In mijn namen zijn meerdere generaties vastgelegd. Mijn ouders zijn beiden katholiek opgevoed, mijn moeder in het vrije Den Bosch in de jaren vijftig-zestig, mijn vader in het meer conservatieve Buren in de jaren veertig-vijftig. Hun geloof beleden ze ieder op hun eigen manier en ze gaven mij en mijn broer en zussen mee wat geloven is. Daar hoorden ook de zondagse bezoeken aan de kerk bij, die we dikwijls afsloten met een wandeling in het Rhenense Bos.
Het werkwoord שוב (shub) komt vaak voor in de Hebreeuwse Bijbel en betekent meestal ‘terugkeren’, ‘omkeren’. Dat kan letterlijk zijn, als een beweging van daar naar hier. Het kan ook afkeren van iets of iemand zijn in angst of schaamte, of terugkeren tot God, geloof of de wijze raad van een ouder.
Een vrolijk meisje met twee staarten doet een dansje in de kerk. Dat lijkt niet iets wat elke zondag in deze kerk gebeurt, afgaande op de bijna afkeurende blikken van de overige kerkgangers. Op de eerste rij kijken een man en vrouw elkaar aan alsof ze zeggen: ‘Dit kán toch niet?!’ Anderen rekken hun hals om dit onverwacht vrolijke tafereel te kunnen bekijken. Nergens kan er een lachje van af.
Het was midden jaren vijftig dat twee jonge vrouwen in Amsterdam met kinderevangelisatie begonnen. Zes jaar oud beklom ik de trappen naar de bovenste etage aan de Heerengracht.
Mensen uit alle hoeken van de wereld konden op het nieuws of via hun telefoon kijken naar een moment, dat alleen maar kan worden vergeleken met de dag dat de Verenigde Staten op televisie de lancering uitzond van hun kleine mannetje dat in een kogel de lucht in werd geschoten om de afstand tot de maan te overbruggen.
‘Kunst biedt troost, verbinding en inspiratie’ kopte de Volkskrant op 22 maart 2021 boven een artikel over een petitie om musea en presentatie-instellingen te openen. Ook in de context van online kerk-zijn biedt kunst troost, verbinding en inspiratie. Het gemeentekunstproject Veerkracht van de PKN Zeist-West is hier een mooi voorbeeld van.
Contemplatie en kunst gaan hand in hand. Van Dale geeft aan dat contemplatie ‘vrome overdenking’ en ‘religieuze bezinning’ is. Het werkwoord contempleren houdt in dat je ‘overdenkend beschouwt’. Dat is precies wat ik doe als ik een beeldmeditatie schrijf. Het begint met zoeken naar beelden die bij het thema van het nummer passen. Of de beelden vinden mij. Bij deze zoektocht ontdekte ik dat vooral kunstwerken met mensen, het gelaat en het kruis mij aantrekken.
‘Er is altijd een goed moment voor tranen die je doen opleven.’ Een tijdje geleden zag ik een zeer dunne vrouw geknield op de uitgedroogde grond zitten tussen de palen die rond haar dorp in Kenia stonden. De vrouw droeg een geel gewaad en had een geborduurde hoofddoek om haar hoofd. In haar armen lag […]
