Het is ‘pionieren’ als het gaat om het geloof doorgeven aan kinderen. ‘Nadenken daarover hebben we te weinig gedaan’, zegt Samuel (Sam) Goyvaerts, onderzoeker liturgie en sacramenten. ‘We hebben het uitbesteed aan school en de gemeenschap, we hebben verzuimd om ouders voldoende te ondersteunen in hoe je de rijkdom van tweeduizend jaar kerkgeschiedenis doorgeeft.’

In deze rubriek geven buitenlandse studenten die in Nederland theologie en missiologie studeren een impressie bij het thema.

Zorg voor de armen is de eeuwen door een vanzelfsprekende opdracht voor de kerk …Of toch niet? En: is er ook niet steeds het risico dat mensen als object van zorg gezien blijven worden, in plaats van als gelijkwaardig lid van de gemeente van Christus?

In mijn jeugd las ik graag de moppenboeken van Max Tailleur. We hadden een hele reeks in huis. Bij tijd en wijle komen er nog grappen boven. Nu ook weer, bij het schrijven van dit artikel over geloof en rijkdom. Ik herinner mij een plaatje van twee rabbijnen die op het Sint Pietersplein in Rome staan en een stoet met limousines met allemaal kardinalen het plein op zien rijden. Zeggen ze tegen elkaar: ‘En dan te bedenken dat het allemaal begon met een ezeltje!’

De eerste doelstelling van de Verenigde Naties voor duurzame ontwikkeling gaat over armoede: ‘vóór 2030 zijn alle vormen van (extreme) armoede uitgebannen’. Wanneer is iemand in armoede? Waar ijk je dat aan? Dit doel vraagt om een weg: op welke wijze wordt er gewerkt aan deze belangrijke doelstelling?

‘Afrika over 20 jaar uit de armoede’ was de pakkende kop van een artikel in de Volkskrant van 10 maart 2012. ‘In 2035 bestaat de huidige hulp niet meer. De landen in Afrika groeien snel. Een jaar of tien, twintig nog, dan zijn ze uit de armoede’, zo werd hoogleraar ontwikkelingssamenwerking Paul Hoebink geciteerd. Een hoopvol en wenkend perspectief, waarin je maar al te graag zou willen geloven. Maar hoe reëel is deze hoop en ‘op welke resultaten uit het verleden’ is dit geloof in vooruitgang gebaseerd? Graag deel ik hier iets van mijn persoonlijke ervaringen uit sub-Sahara Afrika.

‘Soms heb je niet genoeg geld om alle boodschappen te kopen die je eigenlijk nodig hebt voor jou en je gezin.’ Zo begint een filmpje op de site van Voedselbanken Nederland – een vereniging waarvan 169 voedselbanken lid zijn. Hun slogan haalt de twee kanten van het fenomeen al bij elkaar: ‘Oog voor voedsel, hart voor mensen.’

‘Voor jou’, zegt iemand uit de kerk. Ze is boerendochter en nu als manager werkzaam in de voedingsmiddelenindustrie. Ze overhandigt me twee economisch-wetenschappelijke dossiers over de landbouw en de vee-industrie1. ‘Dank je’, zeg ik. Als christen en consument ben ik blij met feiten over ons voedsel.