Een vrolijk meisje met twee staarten doet een dansje in de kerk. Dat lijkt niet iets wat elke zondag in deze kerk gebeurt, afgaande op de bijna afkeurende blikken van de overige kerkgangers. Op de eerste rij kijken een man en vrouw elkaar aan alsof ze zeggen: ‘Dit kán toch niet?!’ Anderen rekken hun hals om dit onverwacht vrolijke tafereel te kunnen bekijken. Nergens kan er een lachje van af.

het aanbod voor kinderen’, zegt een gepassioneerde Trinette Verhoeven. Verhoeven is als classispredikant in Utrecht, in dienst van de Protestantse Kerk in Nederland, inspirator en aanjager van het kerkelijk gesprek. Ze is geestelijk leider en vraagt vanuit die rol aandacht voor ‘inhoud en hart van het kerk-zijn’

Het is ‘pionieren’ als het gaat om het geloof doorgeven aan kinderen. ‘Nadenken daarover hebben we te weinig gedaan’, zegt Samuel (Sam) Goyvaerts, onderzoeker liturgie en sacramenten. ‘We hebben het uitbesteed aan school en de gemeenschap, we hebben verzuimd om ouders voldoende te ondersteunen in hoe je de rijkdom van tweeduizend jaar kerkgeschiedenis doorgeeft.’

Beklemming, in de vorm van een steeds groter wordende bubbel verdriet, is de meest treffende beschrijving van wat de persoonlijke verhalen in dit boek bij lezing opriep. De verlatenheid, het weggestopte verdriet van kinderen die werden geofferd voor de roeping van God voor zending die hun ouders voelden, is tastbaar. In de eersteling in een serie die de Stichting Zendingserfgoed voornemens is uit te geven, haalt auteur en eveneens kind-in-Nederland-zonder-ouders Freek L. Bakker treffend aan: er was niets gepubliceerd over het lot van de Nederlandse kinderen van zendelingen die voor hun, vaak middelbare, schoolopleiding alleen naar Nederland werden gestuurd.

Het was midden jaren vijftig dat twee jonge vrouwen in Amsterdam met kinderevangelisatie begonnen. Zes jaar oud beklom ik de trappen naar de bovenste etage aan de Heerengracht.

Heeft God Adam en Eva geschapen als volwassen mensen? Het lijkt er wel op, als we afgaan op de vele schilderijen die de schepping van de mens verbeelden. Maar, volwassen mensen hebben een geschiedenis; een veelheid aan ervaringen die hen geraakt, gevormd en misschien ook wel gehard hebben. Moeten we Adam en Eva niet veel meer zien als ‘nieuwe mensen’, net zoals elk kind een ‘nieuw mens’ is? En als ‘nieuwe mens’ zijn Adam en Eva geschapen naar het beeld van God. Als we naar deze ‘nieuwe mens’ kijken zien we iets van God.

‘Leraren zijn in de positie om verandering teweeg te brengen, te beginnen in hun eigen invloedssfeer.’ Joy Calang geeft les aan mensen die moeite hebben met lezen in een leeskliniek die ze heeft opgezet met bevriende leraren in Cagayan de Oro, Mindanao. Ook doet ze onderzoek naar kritische pedagogiek bij alfabetiseringsleerkrachten in diverse contexten in de Filippijnen.

Hoe ga je om met verschillen in levensbeschouwing in de basisschoolklas? En hoe verhoudt de diversiteit van het schoolteam zich met de identiteit van de school? Voor theoloog Iris Veerbeek, gespecialiseerd in interreligieuze relaties, zijn dit boeiende vragen. Als onderwijsbegeleider bij Arkade werkt ze met leskisten, waarmee kinderen verhalen en rituelen verbinden met hun eigen leefwereld.

Ook vertelt zij over het onderzoekstraject dat zij ingaat over de waarde van religieuze verhalen en tradities in onderwijs, specifiek en actueel, over duurzaamheid. Een interview in twee delen.