Een heel onbekende familiefilm die mij altijd heeft verwonderd om het krachtige verhaal is Because of Winn-Dixie. De film gaat over de dochter van een alleenstaande dominee die door een verdwaalde hond vrienden in haar nieuwe woonplaats maakt. Wat de film vooral waardevol maakt zijn de paralellen met het verhaal van Jezus.

Minder mensen in de kerk, teruglopende inkomsten en veranderingen in een woonwijk doen kerkenraden vaak besluiten om het gebouw dan maar te sluiten en de gemeente elders onder te brengen. Zo niet in de gemeente die de Augustanakerk in de Amsterdamse wijk Bos en Lommer bevolkte. De diaconie van de Evangelisch-Lutherse Gemeente Amsterdam bedacht een plan.

Daar sta ik in deze lege kerk. Helder licht schijnt naar binnen. Diepe stilte omringt mij. Dwalend door de kerk word ik door de lege ruimte opgenomen. Mijn ogen gaan over de witte muren om mij heen. Hier en daar verdwijnen ze in de diepte van de nissen in de muur. Mijn voeten trekken over de tegels op de grond, de ene keer groen, dan grijs of okergeel. Boven mijn hoofd ontmoeten de bogen elkaar en word ik beschermd door een witte hemel. Aangekomen in het koor wacht een robuuste houten bank mij op. Een tafel staat even verderop.

Zomaar het relaas over een periode van acht jaar van een echtgenote van een hulpprediker die dertig jaar dienst deed in Noord-Celebes, Indonesië. Een dagboek dat Lien Langevoort begon nadat zij, na elf dienstjaren, haar oudste twee kinderen naar Nederland bracht, nog een jaar bij hen bleef en ze daarna achterliet. Het dagboek wordt ingeleid met een historische beschrijving van de familie Langvoort-Besselaar door samenstellers Ruijs en Tom van de End. Het dagboek is eenvoudig geschreven. Soms in de vorm van schrijven aan haar twee kinderen, dan noemt ze haar man Pa. Soms gewoon, als aantekeningen voor haarzelf. Over hoe ze in de loop der jaren steeds meer van haar man is gaan houden. Ze schrijft zonder aanhef, en in 1902 regelmatiger dan in het laatste jaar.

Het werkwoord שוב (shub) komt vaak voor in de Hebreeuwse Bijbel en betekent meestal ‘terugkeren’, ‘omkeren’. Dat kan letterlijk zijn, als een beweging van daar naar hier. Het kan ook afkeren van iets of iemand zijn in angst of schaamte, of terugkeren tot God, geloof of de wijze raad van een ouder.

Mensen in Nederland die van oppashuis naar kraakpand en weer terug gaan, die logeerbedden gebruiken of inderdaad de daken thuislozenopvang. Mensen in Londen wier flat is uitgebrand, opgekocht door investeerders en na negen maanden nog steeds geen woonruimte hebben. Barcelona, New York, Toronto, Berlijn, noem maar op, overal is er een tekort aan betaalbare woningen. Maar ook in steden op het zuidelijk halfrond is de woningcrisis enorm. Al was het maar omdat de woonkosten de loonopbrengsten ver overstijgen, of omdat veel mensen naar de steden trekken voor werk.

Midden-Nepal, april 2015. Een enorme aardbeving met een kracht van 7,8 trof het land. Met als gevolg 8.000 doden, 22.000 gewonden en een miljoen verwoeste huizen. Een tweede beving in mei veroorzaakte, volgens de regering destijds, 37 doden. Hulp was geboden. Een kijkje in de keuken van een Amerikaans-Luthers wederopbouwproject.

Jakob Wedemeijer (52) was in het vorige college van B en W in Amsterdam een tijdlang wethouder Wonen, Bouwen, Openbare Ruimte en Groen en Reiniging. Na een loopbaan in de sociale advocatuur werd hij in 2016 wethouder voor de SP in Eindhoven, vervolgens stadsdeelbestuurder in Amsterdam Zuid-Oost in 2018, en vorig jaar wethouder in Amsterdam. TussenRuimte interviewde hem.

Samen met mijn vrouw bezocht ik haar in een van de asielzoekerscentra in Nederland. Ze kreeg niet zo lang geleden eindelijk een status – een ‘positief ’ zoals ze dat zelf aangaf – na een ingewikkelde procedure bij de IND.