Abraham en mondkapjes

Het was wel even schrikken toen we in maart hoorden dat onze huisbaas ons huis nodig had. Na heel wat heen en weer gepraat met hemel (gebed) en aarde (onze leiders), zetten we twee weken later onze spullen op een vrachtwagen. Op weg naar een onbekende stad, met een onbekende taal, 1500 kilometer verderop.

De HEER zei tegen Abram: ‘Trek weg uit je land, verlaat je familie, verlaat ook je naaste verwanten, en ga naar het land dat ik je zal wijzen.’ (Genesis 12:1) Een huis vinden met voldoende privacy om ons werk te kunnen doen bleek niet mee te vallen. Het werd een huis op een bovenetage, met veel licht (en herrie!). Toen ze daar waren aangekomen, trok Abram het land door tot aan de eik van More, bij Sichern. In die tijd werd het land bewoond door de Kanaänieten. (Genesis 12:5-6) En toen kwam de lockdown. Met mondkapjes voor viel het niet mee om met onze glimlach contact te maken. Niet dat die glimlach veel geholpen zou hebben. In de krant stond immers dat die ‘gevreesde ziekte’ door buitenlanders het land in kwam. Binnen blijven dus! Dat lichtend licht en zoutend zout moesten nog even wachten.

‘Ik zal zegenen wie jou zegenen, wie jou bespot, zal ik vervloeken. Alle volken op aarde zullen wensen gezegend te worden als jij.’ (Genesis 12:3) Inmiddels zijn we drie maanden verder. Elke dag neemt het aantal Covid-19-gevallen toe. Tegelijk nemen de regels af. De dagloners krijgen weer wat werk. Het risico op besmetting neemt toe. ‘Moetje niet maar eens terug naar Nederland?’ wordt ons gevraagd. Gek genoeg is die trek er niet. Het voelt of we onze tentpinnen hier moeten vastslaan.

Ergens ten oosten van Betel en ten westen van Ai sloeg hij zijn tent op. Hij bouwde er een altaar voor de HEER en riep er zijn naam aan. (Genesis 12:8) Hier willen wij God aanroepen. Dat ‘de volken gezegend zullen worden’ klinkt als een wat te pretentieus gebed, maar misschien mogen we toch door onze mondkapjes en ogen heen iets van het geloof van Abraham laten zien.