‘Christus ging als eerste’ (liedboek 523)

 Soms is het alsof de tijden samenvallen. Bij een geboorte: het licht dat de kamer binnenviel, die vroege morgen van ons eerste kind, vergeet ik niet meer. Bij een overlijden: een woord, een blik van verbondenheid blijft je dagen, jaren bij. Op kernmomenten, crisismomenten balt het leven zich samen in één gebaar, één woord, één blik.

Dichters kunnen dat vastleggen met woorden. Zo speelt Inge Lievaart de tijden door elkaar. Zo vat ze die tijden ook samen: uit het water, de diepte, de oervloed van het Begin rijst Christus op, als dopeling, als geredde en Redder tegelijk. De tijden vallen samen, deze dag, Genesis 1 tot Openbaring 22, met in het stralende midden de doop van de Heer (vraag 1).

Epifanie

In de traditie van de oude kerk was de Doop van Christus het grote Feest van het begin, dat voor ons nu meestal Kerstfeest is. De verschijning van de Heer aan herders, aan wijzen, in de tempel vindt het hoogtepunt in de verschijning, de ‘Epifanie’, voor de ogen van allen: Het Lam van God dat wegdraagt de zonde van heel de wereld! Vandaar ook dat dán het nieuwe jaar begint. De wereld die stil en doods te wachten ligt, in het midden van de winter, wordt opgeschrikt en opgewekt door deze Ene. De doodsjordaan ligt achter ons, het leven ligt open. Waar de doodsnacht heerste, wenkt en lacht het licht.

Redeneren of zingen?

Over wie Jezus was zijn dikke boeken geschreven. In en om de kerk hoor je heel verschillende meningen. Discussies brengen lang niet altijd helderheid. Waarom Jezus Christus leefde, leed en stierf? Daarover kunnen we best lang praten. Hoe zit dat, verzoening van onze zonden door het lijden van Eén? En wat is ‘opstanding’ eigenlijk, hoe moeten we dat zien?

Inge Lievaart redeneert daar niet over: ze laat het in haar lied gewoon gebeuren. ‘Al wat wij misdeden is met Hem vergaan.’ Het is alsof we met open mond staan te kijken – de weg ligt open voor ons. ‘Wie gelooft is heden met Hem opgestaan.’ Schepping en doop, kruis en opstanding, ze vallen samen. Als bij een geboorte, als bij een overlijden, als op de eerste dag van een nieuw jaar. Soms is het alsof de tijden samenvallen. Het licht, de blik van de ander, een hand op je arm, ze maken je even los van wat je dwars zat (vraag 2). Je weet je gedragen, de Jordaan voorbij. Dat is het feest van de doop van Christus. Mijn doop.

Ter overweging

1. De doop van Christus plaatst de hele wereld in een ander licht. Dat is een grote gedachte! Zou dat je kunnen helpen om anders naar alle grote vragen te kijken?
2. Heb je zelf een herinnering aan zo’n ervaring? Zou je die willen delen?