Dat heb ik ook!

Patat sorteren, dobbelen in bad – geen gewoonte zo vreemd of er is nóg iemand die dat doet. Bíjna geen gewoonte.

Het is altijd zo’n momentje. Als het ‘s morgens allemaal weer gelukt is met broodtrommels en tassen en de kinderen de deur uit zijn, pak ik m’n eigen spullen en stap de auto in. Even een half uurtje metime. Soms zet ik muziek op of zet ik een podcast aan, maar vaak genoeg luister ik naar wat er toevallig op de radio is.

Regelmatig beland ik dan in het Vriendenteam van Radio 3FM en zodra ik een bepaald intro hoor, zet ik de radio wat harder. Ben ik de enige? heet het item dat volgt. Iedere morgen komt er een luisteraar aan het woord die zich afvraagt of hij of zij ergens de enige in is. Ben ik de enige die patatjes eerst sorteert van groot naar klein en ze in die volgorde opeet? Ben ik de enige die van een woord meteen weet uit hoeveel letters het bestaat? Ben ik de enige die Yahtzee speelt in bad? Ben ik de enige die lege flessen bewaart in de koelkast? Die sleutels aan zijn sleutelbos heeft waarvan hij geen idee heeft waar ze van zijn? Ben ik de enige die mozzarellasap drinkt?

Het idee is dat je met het Vriendenteam nooit alleen bent. Gedurende één liedje kunnen luisteraars reageren. Daarna klinkt de vraag opnieuw: ‘Ben ik de enige die….?’ Na een verwachtingsvolle stilte komt meestal het verlossende antwoord: ‘Nee, je bent niet de enige, ik doe dat ook!’ ‘Ik heb dat ook!’

Zo gek is het dus niet

Het houdt me altijd weer even bezig: hoe zit dat nou? Als iemand vertelt over zijn of haar eigenaardigheid klinkt daar soms enige trots in door: ‘Kijk mij nou, er is vast niemand die dat ook kan of doet!’ Dan vraag ik me af of iemand hoopt dat hij de enige blijft. Maar eigenlijk is er altijd een gevoel van opluchting als dat niet zo is. Hoe leuk, gek, raar of grappig het ook is wat ik doe, ik ben blij dat ik dat niet in m’n eentje doe; er is iemand die me begrijpt. Misschien neemt het ook wel een beetje gêne weg: zo gek is het dus niet, wat ik doe.

Eigenlijk best handig

Een enkele keer blijft het oorverdovend stil na de vraag ‘ben ik de enige’…

‘Helaas, je belandt in de Hall of Alleen, er is niemand die dit ook doet!’ Maar wat een geluk, best geniaal, in die Hall of Alleen zitten nog meer mensen net als jij, die ook de enige zijn, en daarin ben je dan niet meer echt alleen! Soms brengen de vreemde gewoontes anderen op een idee:

Eigenlijk best handig om je sokken uit te trekken door achteruit op het tapijt te dansen of om je bed op te maken door in de hoes te kruipen en je zo op het bed te laten vallen.

Als je een eenzame gewoonte overgenomen hebt, kun je je melden in de week voor Kerst en zo iemand uit de Hall of Alleen halen.

Want wees nou eerlijk, niemand is graag alleen.