De schoenengooiers

Een sprookje

De mensen gooiden met schoenen. Ze waren eraan gewend om hun afschuw over bepaalde gewoonten te uiten door schoenen te gooien.

Nu leefde er een jongen die anders was. Zijn gezicht was prachtig. Altijd, op het eerste gezicht. Maar hij had een rare gewoonte: hij droeg een masker onder zijn gezicht. En soms, wanneer hij zijn gezicht afzette, zijn masker toonde, zag niemand hem. Hij werd onzichtbaar. Je kon hem misschien nog herkennen aan zijn loopje: hij hinkte niet, hij liep ook niet scheef en zijn benen stonden gewoon recht, zijn voeten waren normaal, maar hij liep alsof hij in één stap 33 stappen zette. Dat zag er vreemd uit. Om te voorkomen dat iemand hem zag, zette hij dus soms zijn gezicht af en zijn masker kwam tevoorschijn. Hij liep door zijn land: niemand kende hem en toch was hij bekend.

De mensen die hem zagen, vonden het maar een vreemde gewoonte dat hij met zijn masker door het land liep. Ze begrepen hem niet. Ze herkenden hem alleen maar aan zijn loopje en in elk dorp, in elke stad waar hij kwam gooiden ze schoenen naar hem toe. Het was afschuwelijk, vonden de bewoners van dat land, dat die jongen zijn gezicht niet liet zien. Ze zagen gewoon niet wie hij werkelijk was en ze wilden het niet zien.

Nu was er een oude wijze die vaak om raad werd gevraagd. Er was veel onrust door al dat schoenengegooi. Daarom zocht de moeder van de jongen de oude wijze op. Ze legde hem zijn zaak voor en vroeg wat ze moest doen. De oude wijze wist van de gewoonte van het schoenen gooien, maar daarover liet hij zich niet uit. Hij vroeg de vrouw te wachten. Hij liep de tuin in en rommelde er wat. Een paar minuten later kwam hij terug, met in zijn hand twee passiebloemen: de ene geopend, de andere verwelkt. Hij gaf ze de verbaasde moeder en zei: ‘Welke zoon wil je hebben? Heb hem niet lief zoals je hem wil hebben, maar zoals hij is. En zeg dat ook tegen de schoenengooiers. Dan wordt je zoon wie hij is.’ De moeder ging terug en het gebeurde.