Menu

Basis

Dit is een dag van feest en licht

Niemand woont voor zijn of haar plezier in het verpleeghuis. Afhankelijkheid, achteruitgang en ziekte zijn er dagelijkse realiteit. Altijd als ik er binnen stap, raakt het me weer. In de tijd voor Pasen wordt dit verdriet als het ware uitvergroot. Dan staan we stil bij het lijden en sterven van Jezus dat ons lijden, loslaten en sterven raakt.

Voor sommigen in het verpleeghuis zijn de verhalen over het lijden van Jezus moeilijk te verdragen. Anderen ervaren het als troostend dat Jezus weet wat het is: lijden en angst. Het is belangrijk om te benoemen en erkennen dat het leed en verdriet er is. Daarna is het, ondanks alles, prachtig om met elkaar Pasen te vieren. Ik denk aan 2021 toen we toch een dienst hielden, rekening houdend met alle maatregelen.

Al mochten we zelf niet zingen, er was een organist en twee koorleden zongen op afstand paasliederen over hoop, licht en opstanding. Mevrouw Rijnders, vooraan in haar rolstoel, kon niet anders dan vol overgave meezingen. Toen ze merkte dat ik het zag, lachten we samen en voelden ons verbonden. We deelden brood en wijn, voorzichtig, in aparte bakjes en bekertjes. Mevrouw van de Graaf pakte met beide handen het bekertje, nam een slokje, keek me met glanzende ogen aan en verzuchtte: ‘Héérlijk!’

Dwars door pijn en verdriet heen klonk het refrein: ‘Dit is een dag van feest en licht, nu moet gij allen vrolijk zijn.’ En we wáren het.

Na de dienst gingen we rond om paascadeautjes uit te delen. Medewerkers en vrijwilligers hadden bloemetjes gehaakt. Vazen vol bloemetjes hadden we, met een paasgroet en paaseitjes eraan en iedereen was zo blij verrast.

Beeld: iStock.com/stephM2506

Dansen en gras maaien

Meer momenten van blijdschap en vrolijkheid zijn er, die intens worden beleefd. Vrolijkheid wanneer de heer Menken, die dementie heeft, zijn vrouw al dansend door de gangen leidt. Plezier voor zorgmedewerkers met mevrouw Kralingen die in de zomer dagelijks de grasmaaier pakt om de binnentuin te maaien en daarbij niet aarzelt om mensen die in de weg staan ‘mee te maaien’. Lol maken met de heer Van de Brink die in zijn scootmobiel de hele dag door het huis rijdt en precies weet wat overal speelt. Lachen onder de bingo, bij de gespreksgroep en de zangmiddagen, waarbij we ons verheugen over wat ons bindt en we blij zijn met kleine dingen.

Indrukwekkend is de bevrijdende lach van de dochters van mevrouw Ligthart omdat hun moeder zó is veranderd dat ze elkaar op een diepere manier hebben leren kennen. Goud waard is de warme glimlach bij mensen wanneer er een kind op bezoek komt of een huisdier. Strálend is de glimlach bij wie met Kerst een echt kindje in de kribbe vindt.

Ja, er is verdriet in het verpleeghuis. Verdriet dat alles op scherp zet. Maar mooie momenten worden met een grote glimlach als pareltjes ontvangen en gekoesterd.

De in de tekst genoemde namen zijn niet de echte namen van de bewoners.

Tanja Viveen-Molenaar is geestelijk verzorger bij Vivium Zorggroep en redactielid van Open Deur.

Wellicht ook interessant

Nieuwe boeken