Een goede buur hebben of zijn

Nieuwe buren krijgen is enerverend. Wildvreemde types trekken ineens naast, onder of boven je in, met meubels, kinderen en een kat, en met een beetje geluk beginnen ze gelijk te boren en te timmeren dat het een aard heeft. Geluk ja, want dat getimmer betekent dat de overlastbalans positief doorslaat naar jouw kant. Je kunt dus rustig eens een feestje geven of keihard The Stranglers of Rachmaninoff opzetten zonder dat de nieuwe buren aan de deur gaan staan klagen. Jammer dat je ook nog buren aan de andere kant hebt.

Een paar weken zijn vervolgens voldoende om de kat uit de spreekwoordelijke boom te kijken: zijn het goede buren, zijn het slechte buren of iets daartussenin?

Groeten ze vriendelijk? Produceren ze afval? Maken ze lawaai? Zijn het aardige mensen? Hebben ze een nette betrekking? Kwakken ze hun fiets tegen je heg?

Die dingen. Je zou bij al dat naar buiten loeren, je oren spitsen en de hele dag open staan voor kleine ergernissen, bijna vergeten dat je zelf óók een buur bent die in die weken wordt gewogen. Er is meer in het sociale verkeer dan een overlastbalans.

Zelf ben ik dol op mijn buren, echt op allemaal, maar ik behoor wel tot de door en door geïndividualiseerde stadsmensen die het liefst op groetniveau blijven.

On speaking terms, maar wel kort graag. Maar ik realiseer me ook dat het een luxepositie is om je buren helemaal niet nodig te hebben, of hooguit om even een keukentrapje te lenen. In de maanden voor hun overlijden leunden mijn ouders zwaar op hun buren die de boodschappen voor hen deden. Voordien hadden ze vluchtig contact, maar toen het nodig was stonden de buren voor ze klaar. In tijden van nood leer je je vrienden kennen, maar goede buren nog eerder.

Buren hoeven gelukkig geen vrienden te worden. Er zijn horrorfilms over buren die dat wél willen. Je hebt ze net zomin uitgekozen als je ouders of je kinderen. Maar net zoals we, in deze coronatijd, elkaar bij het passeren (op anderhalve meter) wat vaker bemoedigend toeknikken, zo van ‘we moeten er allemáál door’, zo kun je die onuitgesproken verbondenheid ook voelen met je buren. Wie weet hebben we elkaar nog eens nodig. Een goede buur héb je daarom niet alleen, een goede buur bén je ook, als het goed is.