Een lichtpuntje
Bij Lucas 21,25-31
Stel je voor: Je woont in Afrika. Je bent met je vader, moeder, broers en zussen uit je dorp weggestuurd omdat het daar niet veilig is voor rondtrekkende soldaten. Die loslopende soldaten, rebellen, steken dorpen in brand en roven alles wat los en vast zit. Je bent naar een opvangkamp gestuurd. Dat kamp zou beter te verdedigen zijn. Het wordt bewaakt door soldaten van de regering.
Opio en Innocent zijn twee van die kinderen die daar nu wonen. Daar wonen ze in een hut en daar gaan ze naar school. Ze wonen met duizenden mensen op een klein stukje grond in tenten en hutten. Maar ook in het opvangkamp is het niet veilig. De mensen zijn vaak bang. Vooral ’s nachts wordt het kamp regelmatig overvallen door de rebellen, loslopende soldaten die het leuk vinden om te vechten. Ze nemen eten mee, maar vaak ook kinderen. Die moeten in het leger van de rebellen vechten of hun eten koken of hun spullen dragen. De soldaten van de regering kijken alleen maar toe als de rebellen komen. De beste vriend van Opio is een tijd geleden meegenomen door de rebellen. Opio moet vaak aan hem denken. Zou hij nog leven? Zou hij moeten vechten of alleen maar helpen? Omdat de rebellen meestal ’s nachts komen, lopen de kinderen van het kamp nu elke avond vijf kilometer naar een dorp in de buurt. In het dorp is het veiliger dan in het kamp. De volgende ochtend lopen ze weer terug om naar school te gaan in het kamp. In het dorp is een kerk. De mensen van de kerk helpen de kinderen. Eén keer per jaar organiseren ze een knalfeest voor de kinderen. Vandaag mag Innocent de taart aansnijden onder de bloeiende bomen op het plein…
Bij Lucas 21:25-31
