Eén twee drie…
In de gangbare liturgie worden twee of soms wel drie schriftlezingen gelezen. Deze vaak onverklaarbaar gekoppelde lezingen, rieken meestal naar een zeer christocentrische kijk op de Bijbel als geheel. Alsof de hele Bijbel toewerkt naar de komst en het levenswerk van Jezus. Wie enig historisch besef heeft en wie kennis aangaande theologie en Bijbel serieus neemt, weet dat dit niet waar is. Eerder is het andersom: de levensweg van Jezus is gestoeld op het fundament van de joodse Bijbel – die wij gemakshalve aanduiden als het Oude Testament. Het zou een goede zaak zijn wanneer we in de liturgie afscheid nemen van de brij aan lezingen waarvan we moeten geloven dat ze direct verwijzen naar elkaar. Het zou een heleboel misverstanden en misvattingen voorkomen wanneer we ons in de liturgie beperken tot één lezing en die volop de aandacht geven in de verkondiging.
De ene keer kan dat een oudtestamentische lezing zijn, de andere keer een nieuwtestamentische. Christelijke liturgie kan prima gevierd worden zonder dat elke keer een evangelieverhaal ter sprake komt. Sterker nog: het kan onze kijk op Jezus als geboren, getogen en vermoorde Jood vernieuwen en verdiepen door meer aandacht te besteden aan de geschriften van waaruit hij leefde en verkondigde. Een tweede voordeel van deze keuze is dat we ons niet steeds hoeven te beperken tot een vaak volledig uit haar context gehaald perikoopje van een paar verzen. Lees een wat groter verhaal binnen haar context en als het wat lang wordt, deel je het in twee stukken met een mooi lied ertussen.
In veel kerken en ekklesiagroepen die zich vrij opstellen, wordt dit al gepraktiseerd. Tijd dat de reguliere kerken volgen.
