Zending en gemeenschap, ziehier twee woorden die serieuze vragen oproepen in de Nederlandse context. Is zending eigenlijk niet erg arrogant? En geloof privé en persoonlijk? Is gemeenschap nog wel mogelijk in een maatschappij waar het autonome individu centraal staat? Hoe verhoudt een gemeenschap over grenzen heen zich tot de ongelijkheid en machtsverhoudingen, die voortvloeien uit het koloniale verleden van kerk en zending?

In haar onderzoek naar de ervaringen van zendingsgemeenschappen met een wereldwijd karakter, schrijft Berdine van den Toren-Lekkerkerker over het belang van tastbare relaties: de mooie en uitdagende realiteit van gemeenschap zowel als de gebroken en pijnlijke ervaringen ervan. Alleen als we elkaar werkelijk in de ogen kijken, als we werkelijk naar de ander luisteren, als we vol aandacht ontdekken dat de ander niet in een hokje past, maar een mens is zoals wij, vol complexiteit, schoonheid en ambiguïteit, is gemeenschap mogelijk. Alleen in de werkelijke ontmoeting met elkaar, samen en vanuit onze diversiteit, kan de diepte en weidsheid van Gods goede nieuws ontdekt worden. We hebben elkaar nodig.

In dit nummer van TussenRuimte laten we die geleefde realiteit zien, vanuit het perspectief van voetballers, academici, internationale missionarissen, beleidsmakers in organisaties, tot mensen die een bewuste keuze hebben gemaakt voor het leven in een missionaire gemeenschap. We hebben verhalen verzameld hoe mensen vanuit hun roeping leven in kerk en wereld. We ontdekken dat de relationele werkelijkheid beïnvloedt wordt door materiële zaken als geografische kaarten en gebouwen. Vragenderwijs zoeken we naar de zin, de terechtwijzing en de hoop van deze verhalen. Stap de verhalen binnen en luister vanuit het perspectief van de eigen context, om in alle nederigheid en zwakte, in openheid en passie, in afhankelijkheid en hoop, in trouwe toewijding aan de missie van God, er deel van te worden.