Geboren… Ervaringsverhalen over geboorte

Het eerste verhaal: een kerstkind

Geschreven door Roele Kok en Alina Kok-Rozeboom, ouders van Jacob (0)

Het heeft lang geduurd voordat ik zwanger was, dus we waren heel erg blij toen bleek dat ik in verwachting was. In de eerste weken was het nog onwerkelijk, maar langzaamaan durfden we te geloven dat we ouders gingen worden.

In de zomer wisten we dat we een jongetje zouden krijgen en we wilden hem graag vernoemen. We waren er vrij snel uit: Jacob, naar mijn opa, de lijn van mijn moeder. En Theodoor, beide opa’s van Jacob hebben Theodoor in hun naam. We grapten, als Jacob 3 weken te vroeg zou komen dan zou hij op de verjaardag van zijn naamgever geboren kunnen worden, op 26 december.

De zwangerschap verliep goed, bij elke controle werd hij goedgekeurd. Wel kreeg ik vrij vroeg last van harde buiken en de arts wilde toch wat extra controles doen. Met 30 weken bleek dat Jacob in de baarmoeder een groeiachterstand had. Dat is vanaf toen intensief gemonitord, om goed te kunnen inschatten wanneer hij geboren moest worden. Hij bleef het gelukkig heel goed doen en zo hebben we het kunnen rekken tot 37 weken. Dat was een spannende tijd, elke week en elke gram was winst.

Met 36 weken is besloten dat ik met 37 weken + 1 dag zou worden ingeleid. Dat werd dus de eerste kerstdag… We hebben dit alleen aan onze ouders, zussen, schoonzus en zwagers verteld. Eerste kerstdag zijn we naar de ochtenddienst geweest, ’s middags naar het ziekenhuis. Die avond liepen we in de brede gangen op de begane grond in een vrijwel leeg ziekenhuis de eerste weeën weg te puffen. Het was een tijdloze ervaring, de hoge gangen, de rust, de focus op wat er staat te gebeuren. De hele familie zat tijdens het kerstdiner in spanning.

Op 26 december is Jacob met een keizersnede geboren. Op de verjaardag van zijn naamgever, wie had dat kunnen bedenken! Hij was gezond maar wel klein, 2025 gram, hij heeft de eerste dagen in een couveuse gelegen. Kerst is dat jaar grotendeels langs ons heen gegaan, maar zal de rest van ons leven extra bijzonder zijn!

Het tweede verhaal: ruimte voor negatieve gevoelens

Geschreven door Margreet Luth–Morgan. Margreet en Tom zijn ouders van Pim (3) en Alice (0)

Augurken met slagroom, haring met roomijs, zuurkool in de zomer: zwangere vrouwen willen soms de raarste dingen eten. Onder invloed van zwangerschapshormonen verandert niet alleen haar eetpatroon maar ook haar gedrag, en daar wordt vaak grappend over gedaan. Sommige vrouwen ervaren het als erg prettig (roze wolk, nesteldrang); andere vrouwen helemaal niet (‘ik ben mezelf niet’). Prettig of niet, het is in ieder geval erg ingrijpend en moeilijk voor te stellen voor iemand die dat niet zelf heeft meegemaakt.

En dan is daar de langverwachte baby. Hopelijk gezond en (relatief) gemakkelijk gearriveerd. Hoe mooi het plaatje ook is, bij een zwangerschap en geboorte komen heel vaak negatieve gevoelens vrij. Schuldgevoel komt heel veel voor, of angst voor de toekomst, of onzekerheid over het eigen kunnen. Eenzaamheid hoor je vaak. Maar ook een (onverklaarbaar) gevoel van teleurstelling of heimwee naar een zwangere buik kunnen zomaar opkomen. Negatieve gevoelens vinden altijd wel een reden om zich te manifesteren, en die reden hoeft niet eens een echt, groot probleem te zijn. Toch komen die gevoelens omhoog. Hoe dat precies werkt, weet ik ook niet; ik ben geen psycholoog. Hormonen spelen vast een rol….

Negatieve gevoelens gaan verder dan kraamvrouwentranen (de bekende huilbui op de vierde of vijfde dag na de geboorte) en kunnen maanden duren. Er hoeft ook weer niet meteen sprake te zijn van een postnatale (of beter: post-partum) depressie, maar de moeder heeft er wel last van.

Het probleem: voor die negatieve gevoelens is eigenlijk nauwelijks ruimte. Een nieuwe moeder hoort immers op een roze wolk te zitten en alleen maar een superblije mama te zijn, zeker als het gewoon goed gaat met haar kind. Dat beeld van die roze wolk is bepaald niet handig, want je raakt negatieve gevoelens juist kwijt door erover te praten. En een nieuwe moeder moet zich vooral niet schuldig voelen over het feit dat ze misschien niet alleen maar blij is. Want ze is ook blij! En ze is gewoon ook verdrietig. Dat kán.

Negatieve gevoelens mogen er ook zijn, in ieder geval voor even. Het is niet goed om ze te ontkennen door te blijven hameren op het positieve (maar je hebt toch een prachtig kind!). Vraag ernaar, praat erover, accepteer dat ze bestaan. Juist daardoor kun je er beter mee omgaan. Maak ruimte voor negatieve gevoelens na de geboorte.

Het derde verhaal: in blijde verwachting – ouders geboren

Geschreven door Hanneke Luth en Jan Bult, ouders van Willem-Jan (2)

Wanneer een eerste kindje wordt geboren, vindt er nóg een geboorte plaats: hoera, er zijn ouders! Als mama of papa kun je je nog zo inlezen en voorbereiden, voordat je je kindje in je armen houdt, heb je geen idee. En zelfs dan nog niet… want elke dag leer je weer iets nieuws, zeker in het begin. Luiers, flesje, borstvoeding, krampjes, boertjes, slapeloze nachten… Je leven is volledig omgegooid en wordt nooit meer hetzelfde. Ook niet als je kindje uit de babyfase is: kindje aankleden, verschonen, eten geven, mee spelen, troosten, straffen, speelafspraakjes, leren lopen, voetballen, met de poppenbuggy wandelen, je zorgen maken over eetgedrag of ‘sprongetjes’, peuterpuberteit, ophalen van de opvang, informatieoverdracht van de leidsters, afstemming met opa en oma over oppassen…

Ouder zijn vraagt nogal wat van de papa’s en/of mama’s. Het is heel belangrijk hoe je daar samen, als ouders, invulling aan geeft. De opmerking: ‘ja, zij doet de kinderen, en als ze kunnen voetballen dan mogen ze bij mij aan komen kloppen’, is niet meer van deze tijd. Het idee dat beide ouders een rol hebben in de opvoeding is wel redelijk geaccepteerd. Hoe de onderlinge rolverdeling is, is aan de ouders zelf. Maar het is daarbij wel belangrijk dat je erover kunt praten (en dat ook doet), en je je samen kunt vinden in hoe je ouder wilt zijn. Anders zou je na de roze ‘yay, we krijgen een baby!’-wolk nog best wel eens van een koude kermis thuis kunnen komen.

Soms blijkt dat de opvoeding veel meer op jouw schouders rust dan je van tevoren had verwacht, en dat de ander ook echt geen zin heeft om die last van je over te nemen. Of anders, de een houdt het heel erg bij zichzelf, en laat de ander niet toe zijn/haar rol als ouder te pakken. Dit geeft problemen, zeker in de tropenjaren die al zoveel van de ouders vragen. Hoe fijn is het als je hierin als partners op kunt trekken, dat je samen bepaalt wie wat doet en hoe, in plaats van er alleen voor te staan. Alleenstaande ouders, alle respect voor jullie!

Kinderen krijgen heeft zo veel impact op wie je bent, en op je relatie. Hier samen je weg in vinden helpt enorm om het vol te kunnen houden, en er ook af en toe nog een beetje van te kunnen genieten… Samen.

Het vierde verhaal: kinderloos

Geschreven door Herman en Henrieke Groenwold

Ik voelde liefde voor dit kind
Een zuiver, tintelend gevoel
Ik huil, nu ik daglicht vind
Mijn vrouwenlichaam heeft geen doel…

Jaren geleden had ik een intense droom, waarin er een kindje bij ons werd geboren. Ik schreef er bij het ochtendgloren een gedicht over. Soms komt deze droom terug. Dan waaien er flarden van het gedicht door mijn hoofd. Dan word ik opnieuw wakker met zware, lege armen. Het kindje uit mijn dromen blijft voor me leven. Zij kijkt me aan. Twee heldere, stralende ogen, strak op mij gericht.

De kans was klein dat we kinderen zouden krijgen. Dat wisten we al voor we trouwden, ruim achttien jaar geleden. Toch blijf je hopen. Ook wij bedachten namen. Ook wij zagen onszelf bij het doopvont. Ook wij fantaseerden over de babykamer. Over zingen in de schommelstoel. Wandelen in het park. Eendjes voeren bij de vijver. Madeliefjes rijgen in het gras. Zandkastelen bouwen op het strand. Dromen doen pijn als ze niet worden vervuld, maar troosten op een bepaalde manier ook.

Acceptatie is een grillig proces, met vele fases. Het is geen punt dat je op een dag definitief bereikt. Soms denk je dat je die dromen achter je hebt gelaten, maar dan ineens zijn ze weer terug. Verlang je naar de kroon op je liefde.

Ik schreeuw het naar de hemel ‘God!’
Ik kan geen moederwarmte kwijt
Waarom, waaróm is dit ons lot?
Dromen vervagen met de tijd
Er groeide warmte, in het niet
Een warmte die de weg niet wist
Ik ben slechts zwanger van verdriet
En vraag God ‘heeft U Zich vergist?’

Rouwen om iets wat er nooit is geweest, is complex. We hebben geen foto’s om naar te kijken. Maar we herinneren ons elk detail van onze fantasie. Nu we veertigers zijn, realiseren we ons steeds meer dat onze kinderwens waarschijnlijk een droom zal blijven. Dat doet pijn. Toch wint de dankbaarheid. We hebben het goed met elkaar en met de mensen om ons heen. En we weten, onder andere vanuit onze ervaring met onze pleegkinderen, dat het ouderschap ook moeilijk kan zijn. We genieten dan ook oprecht van de vrijheid die je hebt als je samen bent. Kunnen gaan en staan waar je wilt. Uitslapen in het weekend. Genieten van de rust. Daar zijn we ook nuchter in en het liefst maken we er ook grappen over. We zijn níet zielig.

Het zijn gewoon van die golven die af en toe over je heen rollen.
Golven van pijn. Van verdriet. Van verlangen. Ze gaan ook weer liggen. Het mag er zijn. En we hebben een God die ons draagt!

*In de online versie van deze reeks zijn de vier verhalen uit praktische overwegingen onder elkaar geplaatst.