Een hand om in te rusten
Misschien lijken de handen van Jezus op die van de Keltische heilige Kevin van Glenalough. Volgens een legende stond hij eens te bidden, zijn armen breeduit en de open handen naar de hemel gekeerd. Er streek een merel in een van zijn handen neer, bouwde er een nest in en legde daarin haar eieren. Volgens het verhaal bleef Kevin enkele weken in deze niet al te gemakkelijke houding staan en gaf de merel zo de tijd haar eieren uit te broeden.
KAPOT GEMAAKT
Wat voor handen Jezus had? Ik weet het niet. Misschien zagen die hemelse handen van hem eruit als timmermanshanden. Het een sluit het ander niet uit. Ik geef de voorkeur aan een stevige hand boven een geestelijk handje. Maar nogmaals, wat weet ik ervan?
Wel weet ik dat er op een kwade dag, die Goede Vrijdag wordt genoemd, spijkers door die handen werden geslagen. Het fijne zenuwstelsel dat door de handen is geweven, werd met een paar slagen kapot gemaakt. Of Jezus’ handen zich daarbij krampachtig kromden? Of strekten in een spasme? De handen die zo hoorden bij het leven van Jezus, waarmee Hij zegende en genas, ondergingen het lot van hun Meester. Ze werden kapot gemaakt om diens trouw aan heelheid, menselijkheid, geloof.
OPEN HAND
Ik stel me voor dat Jezus’ handen ontspanden toen Hij stierf. Handen die niets meer naar hun hand konden zetten. Handen die alle touwtjes uit handen hadden gegeven. Lege handen die alles hadden losgelaten. Open handen die alles lieten wegglijden en die daarna in het duister wachtten op de ochtend van de derde dag.
Het waren deze handen die Thomas naderhand te zien kreeg. Hij geloofde niet in de opstanding. Zijn ongeloof werd beantwoord met de open hand van Jezus. Figuurlijk en letterlijk open: naar hem toe gekeerd en doorboord. Alsof die hand wilde zeggen: geloof is uiteindelijk ook een open hand. Geloof is niet een eigengemaakte zekerheid, maar losgelaten twijfel. En geloof is geloven dat God een gat in zijn hand heeft, waardoorheen Hij genade, toekomst en leven gul laat vallen.
VERTROUWEN
Aan die hand vertrouwde Jezus zich toe, stel ik me zo voor. Die hand van God die volgens mij iets weg heeft van de hand van Kevin van Glenalough. Die hand is open en vormt als het ware een nest om in te rusten. Gods hand als een hand die zich naar mij uitstrekt in leven en sterven. Sterven is me daarin neervlijen. Of is dit te mooi gezegd? De dood maakt immers zoveel kapot.
Maar misschien mag het even met Pasen. Dan mag ik geloven, dat sterven is ‘zich in volledig vertrouwen totaal op God te verlaten, door ons hele leven in zijn handen te leggen en Hem voortaan voor ons te laten zorgen zonder dat wij in staat zijn te zien hoe Hij van plan is dit te doen’ (Thomas Merton).
Stephan de Jong is predikant van de Protestantse Gemeente Oudemirdum-Nijemirdum-Sondel en redactielid van Open Deur.
