Handen en voeten geven aan geloof

Als je het nieuws leest of hoort, kun je je weleens machteloos voelen om alle ellende op de wereld en overweldigd door al het lijden en verdriet. Het lijkt nog lang niet op het Koninkrijk van God waar we op hopen, dat Koninkrijk waar elk mens tot bloei mag komen.

Ik vroeg aan vier jongeren wat zij doen om hun geloof handen en voeten te geven. We zien jongeren vaak alleen als de toekomst, maar jongeren zijn ook ons baken van hoop. Dit zijn hun open, krachtige, soms kwetsbare, inspirerende verhalen.

Rasmus Tillander, 24 jaar:

‘Het is tijd om het goede te doen’

‘Ik woon in Finland, studeer theologie en vecht tegen drie thema’s die met elkaar vervlochten zijn. Namelijk kapitalisme, klimaatverandering en gebrek aan solidariteit. Omdat deze thema’s ‘groter dan het leven’ zijn, is het nodig om ze behapbaar te maken en lokaal te benaderen.

Ik probeer bewustwording te creëren in de Studentenorganisatie en in de Evangelische Luthers Kerk van Finland, want die staan dicht bij me. Dus naast posten op sociale media, ben ik degene die steeds benadrukt dat het nodig is voor studentenorganisaties en de hele studentenbeweging om meer maatschappelijk betrokken te zijn. Ik ben degene die de vlag van de studenten theologie draagt bij de Klimaatmars en demonstreert tegen de deportaties naar Afghanistan en voor wetten voor dierenwelzijn.

Sommige studenten zeggen dat we niet politiek actief moeten zijn, maar neutraal. Daar ben ik het niet mee eens: het is tijd om het goede te doen. Wij als studenten zijn de toekomst, wij moeten niet in de val van pessimisme en cynisme trappen, maar de moed vinden om utopia’s te maken en ervoor te vechten.

Verkiesbaar gesteld

In de kerk heb ik hetzelfde probleem gesignaleerd: de radicale boodschap van Jezus, behandel iedereen als je naasten en gooi de tafels omver in de tempel, wordt niet gehoord in de lauwwarme middenklasse kerk van vandaag. Net zoals de studentenbeweging zou de kerk revolutionair moeten zijn: tegen het neoliberale kapitalisme, de deur openen voor vluchtelingen, klimaatverandering serieus nemen en het prediken van de radicale evangelie van revolutionaire liefde. Met 70,7% van de Finse bevolking als lid van de kerk, kan ze echt impact maken op de samenleving.

Daarom heb ik me verkiesbaar gesteld voor de kerkenraad van mijn kerk (31.000 leden) en de gemeenteraad van mijn stad (170.000 mensen). Bewust met een radicale agenda: geen vlees bij gemeenteactiviteiten, homohuwelijk mogelijk maken in de kerk, geldstroom stoppen naar organisaties die tegen vrouwelijk priesters zijn, radicaal de vorm van de vieringen veranderen.

‘Het is het waard’

In een notendop: ik wil de kerk in de 21e eeuw brengen en haar presenteren als radicaal, tegen de cultuur van neoliberale hopeloosheid. Ik ben niet de enige die dit denkt, want ik kreeg in beide raden als zevende de meeste stemmen. Ik hoop dat ik een verschil kan maken met de start van het seizoen in januari. Misschien kan ik het kapitalisme niet overwinnen, of klimaatverandering of gebrek aan sympathie, maar als mijn acties ook maar de kleinste impact hebben lokaal, dan is dat het waard.’

Euna Cho, 25 jaar:

‘Genderrechtvaardigheid op de agenda’

‘Ik ben seminariestudent aan de Busan Presbyterian Universiteit in Zuid-Korea.

In mijn land, in Zuid Korea, hebben veel jonge vrouwen het moeilijk vanwege het overheersende patriarchale systeem in de maatschappij en de kerk. Als jonge vrouwelijke leider wil ik daar graag iets aan doen, juist voor mijn eigen generatie. Daarom heb ik op mijn universiteit een vrouwengroep opgericht. We discussiëren over allerlei thema’s die te maken hebben met ‘christen-zijn en feminisme’.

Ook ben ik betrokken bij de organisatie van gezamenlijke bijeenkomsten met andere seminaries en lokale kerken, om het thema ‘genderrechtvaardigheid’ vaker op de agenda te zetten. Hiermee hoop ik veel van mijn broeders en zusters te inspireren.’

Duvier Alexander Perez David, 26 jaar:

‘De kerk is ín je naaste, ín die persoon in nood’

‘Ik ben werkzaam als internationaal zakelijk professional, ik ben lid van de Presbyterian Church van Colombia en jeugdleider van de Comunidad Fraterna Presbyterian Church sinds 2015. Ook maak ik deel uit van het jeugdwerkcoördinatieteam van de Centrale Presbytery.

Vredesproces

Wat niet goed is voor de gemeenschap, dát wil je veranderen. Zonder die sterke overtuiging lukt het niet om woorden en gedachten in daden om te zetten. Daarvoor is samenwerking essentieel: door samen te werken kunnen we als jongeren acties op touw zetten en initiatieven ontplooien om de status quo van de samenleving wakker te schudden.

In Colombia hebben we bijvoorbeeld als kerk een rol gespeeld in het vredesproces tussen de Colombiaanse regering en de groepen die buiten de wet vallen, om meer bewustzijn en ruimte voor elkaar te genereren.

‘Pan de vida’-project

Een ander initiatief wordt ‘Pan de vida’ – ‘Brood des levens’ genoemd. De jongeren van de kerk maken voedsel klaar en brengen het naar de mensen die dat het hardst nodig hebben. Het idee erachter is dat we leren begrijpen dat de kerk buiten de muren een fysieke ruimte is. De kerk is ín je naaste, in die persoon in nood.

Een antwoord zijn

We hebben de verantwoordelijkheid om de stem van de mensen in nood te laten horen. Meestal blijven we in onze comfortzone met onze sociaaleconomische privileges. We geloven in een God van vrede en rechtvaardigheid, we geloven in een Jezus die onder ons rondwandelde en de mensen in nood hielp. We vergeten wel eens dat het onze taak is om onze naasten te helpen. Om het samen te vatten: alles wat je voelt, doet en zegt, moet met elkaar in overeenstemming zijn. Op die manier wordt het doen zeer belangrijk. Niet jezelf buiten de problemen van de samenleving houden, maar juist een antwoord zijn.’

Esther Ho, 29 jaar:

‘God vinden in de levens van mensen’

‘Ik heb mijn Master of Arts Interculturele Theologie gehaald aan de Universität Göttingen in Duitsland, waar ik momenteel woon. Ik ben opgegroeid in Maleisië, in een Pinkstergemeente en in een traditioneel ingestelde familie. Mijn voeten waren te groot om vrouwelijk te zijn, dus mijn moeder dwong me om te kleine schoenen te dragen. Mijn tenen zien er daarom nu nog gek uit. Mijn mening was te afwijkend om een goede christen te zijn, dus mijn kerk dwong me binnen hun kaders en noemde me ‘Satansdiscipel’. Ik werd uit de kerk gezet toen ik vroeg: “Als God liefde is, waarom moet ik dan zoveel mensen haten, inclusief mezelf ?”

Anders-zijn bestraft

Ik voelde heel sterk het verschil tussen de God die ik ken en van Wie ik houd en de God waar de dominee over preekte. Voor mij is God liefdevol en teder, Hij tilt je omhoog. God geeft me de kracht om de beste versie van mezelf te worden. Mijn authentieke zelf. Maar de dominee predikte een God die iedereen haat die een andere religie, gender en seksualiteit of sociale klasse heeft en iedereen die studeert aan een universiteit. Ze moeten veranderen of gestraft worden. Anderszijn moet bestraft worden. Net als mijn familie, die mij al mijn hele leven strafte omdat ik anders ben. Om mijn lengte, mijn huidskleur, mijn diepere stem, mijn schoenen maat 41 en omdat ik queer ben. Dat is onacceptabel en moet bestraft worden. Verbaal, fysiek, mentaal, emotioneel en spiritueel. Later werd ik ook nog seksueel gestraft door mijn baas en mannelijke collega’s in mijn eerste baan.

Weerbarstige bloem

Maar ik heb geleerd dat het leven een spectrum is, vol kleur. De vele verschillen in taal, cultuur, landschappen, flora en fauna maken de wereld zo mooi. Dat past bij wat ik leerde uit de Bijbel: God keek naar de schepping en Hij noemde het goed. Dat boven alles God liefde is.

Mijn queeste sindsdien is om God te vinden in de levens van mensen. Ik ben religieus antropoloog en gepassioneerd geraakt door het luisteren, leren van en documenteren van de levens van mensen die zoals ik niet passen in maatschappelijke kaders. Hoe leven zij? Wat hebben ze te zeggen? Wat is hun relatie met religie?

In tegenstelling tot wat velen schijnen te denken, hebben deze stemmen altijd al bestaan om ons heen. Groeiend en bloeiend als een weerbarstige bloem in de woestijn. Ik wil deze mensen een stem geven door mijn schrijven en ik wil hen de optillende liefde van God tonen door mijn theologische training: je bent anders, dat is goed. Je bent geliefd. Je bent belangrijk. Je bent welkom hier.’

— Renate Japenga is jeugdwerker voor de protestantse kerken in Hilversum en lid van de redactie van TussenRuimte.