Menu

Basis

‘Heb elkaar lief en kijk in liefde naar elkaar om!’

Drie generaties geloven:

Mijn naam is Judith (roepnaam) Miens Aloysia Maria Molle-le Noble. In mijn namen zijn meerdere generaties vastgelegd. Mijn ouders zijn beiden katholiek opgevoed, mijn moeder in het vrije Den Bosch in de jaren vijftig-zestig, mijn vader in het meer conservatieve Buren in de jaren veertig-vijftig. Hun geloof beleden ze ieder op hun eigen manier en ze gaven mij en mijn broer en zussen mee wat geloven is. Daar hoorden ook de zondagse bezoeken aan de kerk bij, die we dikwijls afsloten met een wandeling in het Rhenense Bos.

We deden de communie en het vormsel, waarbij we leerden over de Bijbel, de heilige Geest en waarbij Maria, de moeder van Jezus, een belangrijke rol had in de verhalen. Mijn moeder kon zich vooral met haar identificeren. De zorg voor kinderen, de zorgen om de kinderen en de liefde die van haar uitstraalt, gaf mijn moeder dikwijls de troost en kracht om met vreugde te genieten van het leven.

Als ik terugdenk aan deze tijd van onze jeugd, denk ik dat ik vooral de gelijkenissen heb gezien van de verhalen in de kerk, en de manier waarop we werden opgevoed en hoe mijn ouders omgingen met hun naasten, liefdevol, liefde in overvloed. Genieten van momenten, van elkaar, van gezelschap, hard werken en samen delen wat je hebt.

Op mijn vijftiende kreeg ik verkering met mijn man, Celestino Richard George Molle – ook in zijn naam zijn meerdere generaties vastgelegd. De Molukse christelijke kerk had een sterke aantrekkingskracht op mij. De muziek, de taal, de intensiteit, het enorme samenzijn in groten getale. Ik zag overeenkomsten en verschillen met de geloofsopvoeding die ik zelf had gekregen.

… met in hun namen de generaties opgeslagen

De rituelen omtrent de kerkgang en zeker bij bijzondere dagen zoals een doop, een belijdenis en bij een overlijden, maakte dat ik veel respect kreeg voor deze tradities en het geloof meer en meer verankerde in mijn leven, terwijl mijn man en ik samen opgroeiden naar volwassenheid. In de opvoeding van mijn schoonouders herken ik veel van mijn eigen opvoeding. Zoals een Molukse uitspraak luidt: ‘Lain sayang lain’, dat staat voor dat je elkaar altijd zult helpen, en dat je elkaar liefhebt.

Toen mijn man en ik twintigers werden wilden we graag verhuizen naar Amsterdam. We wilden onze eigen weg vinden en op zoek naar avontuur lonkte de grote stad. Het kerken bleven we doen in Tiel en ik ging nog regelmatig met mijn vader mee naar de katholieke kerk. De rijkdom van beide geloven, de liederen, de gebeden, de preken vanuit diverse perspectieven hebben mij verrijkt als mens en daar ben ik dankbaar voor.

Nadat mijn man en ik onze kinderen hadden gekregen werden wij via vrienden geïntroduceerd in de Molukse kerkgemeenschap in Amsterdam. Een warm welkom en de nabijheid en de vrijheid in deze gemeenschap hebben ervoor gezorgd dat we hier al jaren met plezier kerken. Onze kinderen zijn er gedoopt, met in hun namen wederom de generaties opgeslagen.

Een rode draad in het geloof zijn de verhalen, de preken, de gesprekken

Een rode draad in het geloof zijn de verhalen, niet alleen die van de Bijbel, maar ook die in de preken. En ook de gesprekken die je met elkaar hebt in de setting van de kerk, met familie en vrienden. Ook in mijn werk als coach en leider is het geloof en de waarden en normen die daarin centraal staan regelmatig een onderwerp van gesprek. Het blijft de basis van het omgaan met mensen.

De afscheidsdienst van mijn moeder zat ook vol met verhalen uit de Bijbel: de barmhartige Samaritaan en ook het verhaal over de sterke vrouw. De liederen waren vertroostend; het Ave Maria alsmede de moderne liederen geven nog steeds veel troost en een glimlach als ik ze hoor. Vele mensen waren aanwezig bij de begrafenis en de dienst en waren allen geraakt door de teksten en muziek die mijn moeder zelf had uitgekozen.

Het geloof raakt je aan, doordat we van generatie op generatie verhalen doorvertellen, doordat we liederen ten gehore brengen, doordat het samenbrengt bij mooie momenten in het leven en bij de momenten dat je troost nodig hebt. De boodschap die mijn moeder ons mee wilde geven was: het leven is mooi, deel het met elkaar, kijk naar elkaar om en geniet!

Met mijn schoonmoeder bespreek ik regelmatig het geloof en het leven, de toevalligheden, de kleine wonderen, de momenten van geluk en de momenten waarin we steun en troost vinden. Mijn schoonmoeder is voor mij een voorbeeld van hoe je standvastig in het geloof, houvast vindt in het leven. Het leven gaat met ups en downs en daagt je elke keer weer uit om jezelf opnieuw uit te vinden, om elke dag opnieuw te beginnen en vooral het goede te doen. Mijn schoonouders zijn actieve begeleiders van het geloof, niet alleen in de kerkgang maar vooral in hun doen en laten. Zo zijn ze mantelzorgers voor meerdere familieleden en helpen ze vele mensen in hun omgeving met kleine en grote gebaren.

Soms maak ik me zorgen over of onze kinderen net zoveel geraakt zullen worden in dit leven door het geloof, de verhalen, de muziek en het samenzijn als dat wij hebben meegekregen. Zo ging mijn vader vroeger wel drie keer op zondag naar de kerk; wij als gezin misschien één keer in de zes weken en kijken we veel online de dienst.

Tijden en vormen veranderen, onze kinderen krijgen een zelfde boodschap

Tijden veranderen, vormen en rituelen veranderen. Waar ik zeker van ben is dat onze kinderen in ieder geval een zelfde boodschap meekrijgen. Het startte bij onze opa’s en oma’s, ging naar onze generatie als ouders, naar de ooms en tantes in onze gemeenschap. De inhoud van de boodschap is dat je elkaar lief mag hebben, dat God jou liefheeft, dat je jezelf mag liefhebben en dat je daarin omziet naar elkaar. Deze boodschap zit niet alleen in het kerken dat we samen doen, maar ook en vooral in hoe we elke dag met elkaar omgaan.

Ik zal in navolging van mijn ouders en schoonouders mijn uiterste best doen om de boodschap van liefde door te geven aan onze kinderen. Zoals hun ouders en generatie op generatie hebben uitgedragen: ‘Lain sayang lain’ – ‘Heb elkaar lief en kijk in liefde naar elkaar om!’

Judith Molle-le Noble omschrijft zichzelf als positief, leergierig, enthousiast, samen op zoek naar betekenis en verbinding. Op de foto staat zij (achterste rij, links op het hoekje) samen met drie generaties Molle in de Molukse kerk van Tiel, die de naam draagt: Anugerah–genade.

Wellicht ook interessant

Nieuwe boeken