Herintreder

In mijn jeugd kwam ik in een heel vooruitstrevende oecumenische kerk, waar veel muziek gemaakt werd. Ik had nooit zoveel met de verhalen, maar ik mocht altijd zingen. Ik voelde me er altijd thuis. Ik was welkom en mocht zijn wie ik was. Ik had hier goed en leuk contact met de andere jongeren.

HET KWAM ER NIET VAN

Toen ik ging studeren, was ik veel te druk bezig met andere dingen om stil te staan bij geloven en kerkgemeenschappen. Ik had (en heb nog steeds) een grote vriendenkring en veel leuke activiteiten. Dus de kerk moest maar even op een laag pitje. Het was niet eens een bewuste keuze, het kwam er gewoon niet van. Soms vroeg de dirigent van het jeugdkoor me nog eens terug voor een solopartij, dan kwam ik wel in de kerk, maar ik ging nooit uit mezelf. Ik ben nooit van mijn geloof afgevallen, ik heb er alleen jarenlang niets mee gedaan. Toen ik net verhuisd was, heb ik nog wel een bezoek gebracht aan kerken in de omgeving. Maar die voelden als gesloten groepen en ik heb nooit geprobeerd om daartussen te komen.

ALS THUISKOMEN

Tien jaar later, op de begrafenis van mijn vader, kwam ik een oude vriend van mijn vader tegen. We raakten aan de praat en hij bleek vlak bij mij te wonen. Hij vroeg mij waar ik naar de kerk ging. Ik vertelde dat ik niet echt naar de kerk ging, omdat ik me niet thuis voelde in de kerken in mijn omgeving. Toen zei hij: ‘Heb je de kerk waar ik dominee ben al geprobeerd?’ Ik ben niet direct gegaan. Maar op de laatste zondag van het kerkelijk jaar was ik vroeg wakker en alsof het zo moest zijn, ben ik toen gegaan. De dominee heeft mij nog vaak verteld, dat hij mij had zien zitten en maar niet kon bedenken waar hij mij van kende − tot het moment dat ik een kaarsje aanstak en de naam van mijn vader uitsprak. Het voelde voor hem als een groot cadeau. En de sfeer in de kerk voelde voor mij als thuiskomen.

EEN GOEDE HERINNERING

Nu, acht jaar later, ben ik nog steeds elke week blij met deze keuze. Ik ben jeugdouderling en probeer voor de jeugd dezelfde sfeer te creëren die ik heb ervaren in de kerk waar ik ben opgegroeid: een sfeer van ‘je bent welkom zoals je bent’ en vriendschap. Want hoe het ook loopt in je leven, een goede herinnering maakt het veel makkelijker om terug te komen.

Janneke