Je hoeft alleen maar te leven

Ik kwam graag bij hem. Zijn huisje stond een eindje buiten het dorp en ook een eindje buiten de tijd. De stoelen, tafels en kasten waren hem in zijn lange leven altijd trouw gebleven en hij hen. Waarom zou je meubelstukken wegdoen die niet stuk zijn?

Hij leefde sober. Veel had hij niet nodig.

Zijn vrouw was jaren terug overleden en zijn kinderen waren allang het huis uit.

Hij had nog nooit de zee gezien. Veel te ver, vond hij, vanuit de Achterhoek waar hij woonde. Hij was weleens in Duitsland geweest, maar dat was maar acht kilometer fietsen. Verder dan dertig kilometer was hij nooit van huis geweest. Waarom zou hij?

Sommige mensen begrepen hem niet: waarom wilde hij niet meer van de wereld leren kennen? Maar hij begreep al die mensen niet die zich in volle vliegtuigen propten om te reizen naar exotische culturen die ze toch nooit echt zouden leren kennen.

Waarom zou je ver reizen om ergens anders interessante landschappen te zien? Van achter zijn tafel bij het raam keek hij uit op velden en houtwallen. Welke reis zou het winnen van het aandachtige kijken naar de vogels, de vossen en al die andere dieren om hem heen?

Vanzelf

Zelfontplooiing? Hij vond dat je door gewoon te leven, je vanzelf ontplooide. Je denkt toch nooit niet? Daar hoef je niks extra’s voor te doen. Een leven lang leren? Om te leren hoef je alleen maar te leven.
Die man leek met zichzelf samen te vallen. Ik kwam graag bij hem.

Stephan de Jong is predikant van de Protestantse Gemeente Oudemirdum-Nijemirdum-Sondel en redactielid van Open Deur.